Karbagen

Karbagen - skład

1 tabl. powl. zawiera 150 mg, 300 mg lub 600 mg okskarbazepiny (oraz odpowiednio 1,23 mg, 2,46 mg lub 4,92 mg laktozy).

Reklama

Karbagen - działanie

Lek przeciwpadaczkowy. Mechanizm działania okskarbazepiny i jej aktywnego metabolitu (pochodna monohydroksy - MHD) oparty jest głównie na blokadzie wrażliwych na napięcie kanałów sodowych, co prowadzi do stabilizacji nadmiernie pobudzonych błon komórek nerwowych, zahamowania powtarzających się wyładowań neuronalnych oraz zmniejszenia rozprzestrzeniania się impulsów synaptycznych. Ponadto do przeciwdrgawkowego działania leku może także przyczyniać się wzmożone przewodnictwo potasowe oraz modulacja zależnych od napięcia kanałów wapniowych. Po podaniu doustnym okskarbazepina jest całkowicie wchłaniana i intensywnie metabolizowana do aktywnego metabolitu (MHD). MHD ulega dalszym przemianom przez sprzęganie z kwasem glukuronowym. Niewielkie ilości (4% dawki) ulegają utlenieniu do farmakologicznie nieaktywnego metabolitu (DHD). Około 40% MHD wiąże się z białkami osocza. Okskarbazepina jest wydalana głównie w postaci metabolitów. Ponad 95% dawki jest wydalane z moczem. T_0,5 okskarbazepiny wynosi 1,3-2,3 h, podczas gdy dla MHD wynosi on 9,3 +/- 1,8 h. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek okres półtrwania MHD wydłuża się o 60-90% (16-19 h), AUC zwiększa się dwukrotnie. U dzieci lek eliminowany jest szybciej. U osób w podeszłym wieku maksymalne stężenie MHD we krwi oraz AUC są większe. U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby nie obserwowano zmian w farmakokinetyce okskarbazepiny.

Reklama

Karbagen - wskazania

Leczenie częściowych napadów padaczkowych przechodzących lub nie we wtórnie uogólnione napady toniczno-kloniczne. Lek jest wskazany do stosowania w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym u dorosłych i u dzieci w wieku 6 lat i starszych.

Reklama

Karbagen - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Reklama

Karbagen - ostrzeżenia

Podanie leku może spowodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości klasy I (natychmiastowe); obserwowano wysypkę, świąd, pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy oraz anafilaksję. Jeśli takie reakcje wystąpią po leczeniu okskarbazepiną, należy przerwać stosowanie leku i rozpocząć inną terapię. U części pacjentów (ok. 25-30%) z nadwrażliwością na karbamazepinę mogą pojawić się reakcje nadwrażliwości na okskarbazepinę - zachować ostrożność. Reakcje nadwrażliwości, w tym wielonarządowe reakcje nadwrażliwości, mogą wystąpić także u pacjentów, u których nie obserwowano nadwrażliwości na karbamazepinę; takie reakcje mogą dotyczyć skóry, wątroby, krwi i układu limfatycznego bądź innych narządów. Jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe świadczące o reakcji nadwrażliwości, stosowanie okskarbazepiny należy natychmiast przerwać. Stosowanie okskarbazepiny wiąże się z ryzykiem wystąpienia poważnych reakcji skórnych (w tym rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka), pojawiających się zazwyczaj w ciągu pierwszych 3 tyg. leczenia. U pacjentów, u których wystąpi wysypka należy natychmiast odstawić okskarbazepinę, chyba że wysypka wyraźnie nie ma związku z lekiem. Leku nie należy ponownie podawać pacjentom, którzy przerwali leczenie z powodu reakcji nadwrażliwości. Zachować ostrożność u pacjentów populacji chińskiej, tajskiej oraz innej azjatyckiej (Malezja, Filipiny), ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych. Badania wykazały korelację pomiędzy reakcjami skórnymi na karbamazepinę lub jej pochodne, a obecnością allelu HLA-B*1502 u tych pacjentów. Przed rozpoczęciem leczenia okskarbazepiną u pacjentów wspomnianego pochodzenia w populacjach ryzyka genetycznego zaleca się przeprowadzenie testów na obecność allelu HLA-B*1502; u pacjentów z dodatnim wynikiem testu, zastosowanie okskarbazepiny można rozważyć jedynie wtedy, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższą ryzyko. Częstość występowania allelu HLA-B*1502 jest nieistotna u osób pochodzenia europejskiego, afrykańskiego, hiszpańskiego, japońskiego oraz koreańskiego (<1%). Także obecność allelu HLA-A*3101 może zwiększać ryzyko wystąpienia reakcji skórnych (głównie lżejszych). Częstość występowania allelu HLA-A*3101 różni się znacznie między poszczególnymi grupami etnicznymi. W populacji Europejczyków wynosi od 2 do 5%, a u Japończyków około 10%. Nie ma wystarczających danych, aby zalecać przeprowadzanie badań przesiewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia okskarbazepiną. U pacjentów pochodzenia europejskiego lub japońskiego u których stwierdzono obecność allelu HLA-A*3101 można rozważyć zastosowanie okskarbazepiny, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z ryzykiem hiponatremii (szczególnie u osób w podeszłym wieku) - u pacjentów z współistniejącą chorobą nerek związaną z hiponatremią, u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki zmniejszające stężenie sodu we krwi (np. leki moczopędne, desmopresyna), jak również leki z grupy NLPZ (np. indometacyna); u tych pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu we krwi, czynność tę należy powtórzyć po około 2 tyg., a następnie w odstępach miesięcznych, przez 3 pierwsze miesiące leczenia lub w razie potrzeby. W przypadku wystąpienia objawów świadczących o niedoborze sodu we krwi podczas stosowania okskarbazepiny należy rozważyć konieczność kontrolowania stężenia sodu. U innych pacjentów należy oznaczać stężenie sodu w podczas rutynowych badań kontrolnych. Wszyscy pacjenci z pierwotną lub wtórną niewydolnością serca powinni być poddawani regularnym pomiarom masy ciała w celu określenia stopnia retencji płynów - w przypadku zatrzymania płynów lub nasilenia się niewydolności serca, należy sprawdzić stężenie sodu we krwi. Jeśli stwierdzi się niedobór sodu we krwi, u tych pacjentów należy ograniczyć podaż wody. Pacjenci z współistniejącymi zaburzeniami przewodnictwa (np. blokiem przedsionkowo-komorowym, arytmią) wymagają dokładnego monitorowania. Stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Należy rozważyć przerwanie terapii okskarbazepiną w przypadku wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. Należy rozważyć przerwanie terapii okskarbazepiną w przypadku pojawienia się objawów znacznego zahamowania czynności szpiku kostnego. Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, wszyscy pacjenci przyjmujący preparat powinni znajdować się pod stałą kontrolą lekarską. Niedoczynność tarczycy jest działaniem niepożądanym (o nieznanej częstości występowania) okskarbazepiny. Biorąc pod uwagę znaczenie hormonów tarczycy dla pourodzeniowego rozwoju dziecka zaleca się monitorowanie czynności tarczycy u dzieci i młodzieży podczas stosowania okskarbazepiny. Ze względu na zawartość laktozy preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp oraz zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reklama

Karbagen - ciąża

U dzieci kobiet z padaczką częstość występowania wad rozwojowych jest 2-3 razy większa w porównaniu z populacją ogólną. Dane kliniczne dotyczące ekspozycji na lek w czasie ciąży nadal są niewystarczające, aby móc ocenić ewentualne teratogenne działanie okskarbazepiny. Jeśli kobieta przyjmująca okskarbazepinę zajdzie w ciążę lub planuje zajść w ciążę, należy ponownie starannie ocenić stosowanie tego leku. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę a jeśli to możliwe, należy preferować monoterapię, przynajmniej w pierwszych 3 miesiącach ciąży. Pacjentki należy informować o zwiększonym ryzyku występowania wad rozwojowych i zapewnić im możliwość badań prenatalnych. W czasie ciąży nie wolno przerywać skutecznego leczenia przeciwpadaczkowego okskarbazepiną, gdyż zaostrzenie choroby jest szkodliwe zarówno dla matki jak i dla płodu. Leki przeciwpadaczkowe mogą przyczyniać się do niedoboru kwasu foliowego, co może być przyczyną nieprawidłowości u płodu. Suplementację kwasu foliowego zaleca się przed zajściem w ciążę i w czasie ciąży. W związku z tym, że skuteczność takiej suplementacji nie została udowodniona, specjalną diagnostykę prenatalną można proponować również tym kobietom, u których stosuje się suplementację kwasu foliowego. Wyniki pochodzące od ograniczonej liczby kobiet wskazują, że osoczowe stężenia aktywnego metabolitu okskarbazepiny (MHD) mogą stopniowo zmniejszać się w czasie ciąży. U kobiet przyjmujących okskarbazepinę w czasie ciąży zaleca się staranne monitorowanie odpowiedzi klinicznej, aby zapewnić utrzymanie odpowiedniej kontroli napadów. Należy rozważyć badanie zmian w stężeniach MHD w osoczu. W przypadku zwiększania dawek leku w czasie ciąży można rozważyć również monitorowanie stężeń MHD w osoczu po porodzie. U noworodków opisywano zaburzenia krzepnięcia spowodowane lekami przeciwpadaczkowymi. W ostatnich tygodniach ciąży oraz u noworodka należy dla ostrożności, jako środek zapobiegawczy, podawać witaminę K1. Okskarbazepina i jej aktywny metabolit (MHD) są wydzielane do mleka kobiecego. Dla obu związków stosunek stężenia w mleku do stężenia w osoczu wynosi 0,5. Wpływ na dziecko narażone na działanie okskarbazepiny w ten sposób jest nieznany. W związku z tym okskarbazepiny nie należy stosować w czasie karmienia piersią.

Reklama

Karbagen - efekty uboczne

Bardzo często: senność, ból i zawroty głowy, podwójne widzenie, nudności, wymioty, zmęczenie. Często: zwiększenie masy ciała, hiponatremia, splątanie, depresja, apatia, pobudzenie, chwiejność afektu, ataksja, drżenie mięśni, oczopląs, zaburzenia koncentracji uwagi, amnezja, nieostre widzenie, zaburzenia widzenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, biegunka, zaparcia, bóle brzucha, wysypka, łysienie, trądzik, osłabienie. Niezbyt często: leukopenia, pokrzywka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności ALP we krwi. Bardzo rzadko: trombocytopenia, nadwrażliwość [w tym nadwrażliwość wielonarządowa; cechowała się takimi objawami jak wysypka, gorączka; reakcje mogą dotyczyć innych narządów lub układów, takich jak układ limfatyczny (np. eozynofilia, trombocytopenia, leukopenia, limfadenopatia), splenomegalia; wątroba (np. nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby, zapalenie wątroby), mięśnie i stawy (np. obrzęk stawów, bóle mięśni, bóle stawów), układ nerwowy (np. encefalopatia wątrobowa), nerki (np. białkomocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek), płuc (np. duszność, obrzęk płuc, astma, skurcz oskrzeli, śródmiąższowa choroba płuc), obrzęk naczynioruchowy], hiponatremia (związana z objawami przedmiotowymi i podmiotowymi takimi jak: drgawki, splątanie, zaburzenia świadomości, encefalopatia, zaburzenia widzenia, wymioty, nudności), arytmia, blok przedsionkowo-komorowy, zapalenie trzustki i (lub) zwiększenie aktywności lipazy i (lub) amylazy, zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwicze toksyczne oddzielanie się naskórka, rumień wielopostaciowy, toczeń rumieniowaty układowy. Częstość nieznana: depresja szpiku kostnego, niedokrwistość aplastyczna, agronulocytoza, pancytopenia, neutropenia, reakcje anafilaktyczne; niedoczynność tarczycy, zespół przypominający zespół nieprawidłowego wydzielania wazopresyny (z objawami: letarg, nudności, zawroty głowy, zmniejszenie osmolalności surowicy, wymioty, bóle głowy, stany splątania lub inne neurologiczne objawy przedmiotowe i podmiotowe), zaburzenia mowy, w tym dyzartria (częstsze podczas zwiększania dawki), nadciśnienie tętnicze, osutka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), zmniejszenie stężenia T4, upadki. Istnieją doniesienia wskazujące na zmniejszenie gęstości mineralnej kości, osteopenia, osteoporozy i złamań u chorych stosujących długotrwałą terapię okskarbazepiną. Dzieci i młodzież: zasadniczo profil bezpieczeństwa u dzieci był podobny do tego obserwowanego u pacjentów dorosłych.

Karbagen - interakcje

Okskarbazepina i jej farmakologicznie aktywny metabolit (MHD) indukują CYP3A4 i CYP3A5, co może prowadzić do zmniejszenia stężenia we krwi leków metabolizowanych przez te izoenzymy, m.in. leków immunosupresyjnych (np. cyklosporyna, takrolimus), niektórych leków przeciwpadaczkowych (np. karbamazepina), doustnych środków antykoncepcyjnych (ze względu na zmniejszenie skuteczności antykoncepcji hormonalnej pacjentkom w wieku rozrodczym należy zalecić dodatkowe niehormonalne metody antykoncepcji). In vitro okskarbazepina i MHD są słabymi induktorami transferazy UDP-glukuronylowej i jest mało prawdopodobne, aby wpływały in vivo na leki eliminowane głównie poprzez sprzężenie z transferazą UDP-glukuronylową (np. kwas walproinowy, lamotrygina). Okskarbazepina i MHD hamują CYP2C19 i mogą zwiększać stężenia leków metabolizowanych przez ten izoenzym (np. fenytoina, fenobarbital); okskarbazepina powodowała zwiększenie stężenia fenytoiny we krwi nawet o 40%, natomiast fenobarbitalu o 15%; w przypadku jednoczesnego podawania dużych dawek okskarbazepiny z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19 może być konieczne zmniejszenie dawki równocześnie stosowanych leków. Leki silnie indukujące cytochrom P-450 (np. karbamazepina, fenytoina, fenobarbital) zmniejszają stężenie MHD we krwi o 29-40%. Kwas walproinowy może zmniejszać stężenie MHD nawet o 18%. Nie obserwowano zjawiska autoindukcji podczas podawania okskarbazepiny. Jednoczesne stosowanie okskarbazepiny i lamotryginy zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Jednoczesne podawanie litu i okskarbazepiny może zwiększać neurotoksyczność. Cymetydyna, erytromycyna, wiloksazyna, warfaryna oraz dekstropropoksyfen nie wpływały na farmakokinetykę MHD. Ze względu na podobieństwo w budowie nie zaleca się stosowania z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi (w badaniach klinicznych nie wykazano jednak istotnych interakcji). Stosowanie leku z alkoholem powoduje wystąpienia addycyjnego działania uspokajającego.

Karbagen - dawkowanie

Doustnie. W monoterapii i w leczeniu skojarzonym, leczenie rozpoczyna się od dawki skutecznej klinicznie, podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Dawkę można zwiększać w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta. Jeśli inne leki przeciwpadaczkowe są zastępowane przez okskarbazepinę, dawkę jednocześnie stosowanego(ych) leku(ów) przeciwpadaczkowego(ych) należy stopniowo zmniejszać po rozpoczęciu leczenia okskarbazepiną. W leczeniu skojarzonym, ponieważ całkowite obciążenie pacjenta lekami przeciwpadaczkowymi jest zwiększone, może zaistnieć konieczność zmniejszenia dawki jednocześnie stosowanego(ych) leku(ów) przeciwpadaczkowego(ych) i (lub) wolniejszego zwiększania dawki okskarbazepiny. Nie ma konieczności monitorowania stężenia leku w osoczu w celu zapewnienia optymalnego leczenia okskarbazepiną. Dorośli. Monoterapia. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 600 mg na dobę (8-10 mg/kg mc. na dobę), podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać maksymalnie o 600 mg na dobę w ok. 1-tyg. odstępach czasu, zaczynając od dawki początkowej, do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Działanie terapeutyczne obserwuje się po dawkach od 600 mg do 2400 mg na dobę. Badanie kontrolowane z lekiem stosowanym w monoterapii u pacjentów nie leczonych aktualnie lekami przeciwpadaczkowymi wykazały, że skuteczna jest dawka 1200 mg na dobę; u pacjentów bardziej opornych na leczenie, przestawianych z innych leków przeciwpadaczkowych na monoterapię preparatem, wykazano, że skuteczna jest dawka 2400 mg na dobę. W kontrolowanych warunkach szpitalnych zwiększenie dawki do 2400 mg na dobę osiągano w ciągu 48 h. Leczenie skojarzone. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 600 mg na dobę (8-10 mg/kg mc. na dobę), podawanej w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać maksymalnie o 600 mg na dobę w ok. 1-tyg. odstępach czasu, zaczynając od dawki początkowej, do uzyskania pożądanej odpowiedzi klinicznej. Odpowiedź terapeutyczną obserwuje się po dawkach od 600 mg do 2400 mg na dobę. Skuteczne są dawki od 600 mg do 2400 mg na dobę, choć większość pacjentów nie tolerowała dawki 2400 mg na dobę bez zmniejszenia dawkowania innych, jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, głównie z powodu objawów niepożądanych ze strony OUN. Dawki dobowe powyżej 2400 mg na dobę nie były systematycznie oceniane w badaniach klinicznych. Dzieci i młodzież w wieku 6 lat i więcej. W monoterapii i terapii skojarzonej leczenie należy zaczynać od dawki 8-10 mg/kg mc. na dobę podawanej w dwóch dawkach podzielonych. W leczeniu skojarzonym działanie terapeutyczne obserwowano po średniej dawce podtrzymującej wynoszącej ok. 30 mg/kg mc. na dobę. Jeśli istnieją wskazania kliniczne, dawkę można zwiększać maksymalnie o 10 mg/kg mc. na dobę w ok. 1-tyg. odstępach czasu, zaczynając od dawki początkowej, do maksymalnej dawki 46 mg/kg mc. na dobę, aby uzyskać pożądaną odpowiedź kliniczną. Lek nie jest zalecany do stosowania u dzieci w wieku poniżej 6 lat, gdyż skuteczność i bezpieczeństwo leczenia nie zostały odpowiednio potwierdzone. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby. Stosowanie leku nie było oceniane u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby i dlatego należy zachować ostrożność ustalając dawkowanie leku u chorych z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) leczenie należy rozpoczynać od dawki o połowę mniejszej niż zwykła dawka początkowa (300 mg na dobę). Dawkę należy zwiększać w odstępach co najmniej 1-tyg., do osiągnięcia pożądanej odpowiedzi klinicznej. Zwiększanie dawki u pacjentów z czynnością nerek wymaga staranniejszej obserwacji. Sposób podawania. Lek można przyjmować w czasie posiłku lub niezależnie od posiłku. Tabletki mają rowek dzielący i mogą być przełamane na połowy, aby ułatwić połknięcie tabletki przez pacjenta. Dla dzieci, które nie potrafią połykać tabletek oraz dla pacjentów, u których wymagana dawka leku nie może być podana przy użyciu tabletek, dostępne są inne postacie farmaceutyczne leku.

Karbagen - uwagi

Przed rozpoczęciem, a także w trakcie leczenia należy okresowo kontrolować stężenie sodu w surowicy. Nie należy nagle odstawiać preparatu - dawkę należy zmniejszać stopniowo, aby ograniczyć ryzyko częstszego występowania napadów padaczkowych. Stosowanie okskarbazepiny wiąże się z takimi niepożądanymi działaniami, jak zawroty głowy i senność - pacjentów należy więc informować, że sprawność fizyczna i intelektualna, konieczna do prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn, może zostać zaburzona.