Lenzetto - skład
1 dawka dostarcza 90 µl roztworu - w tym 1,53 mg estradiolu (co odpowiada 1,58 mg estradiolu półwodnego). Preparat zawiera etanol.
Reklama
Lenzetto - działanie
Preparat zawierający syntetyczny 17-β-estradiol (chemicznie i biologicznie identyczny z endogennym ludzkim estradiolem) zapewniający ogólnoustrojową estrogenową hormonalną terapię zastępczą. Lek zastępuje brakujący, naturalny estrogen u kobiet w wieku menopauzalnym i łagodzi związane z nim objawy menopauzy. Po zastosowaniu preparatu na skórę, średni czas jego schnięcia wynosi 90 s. Po podaniu wielokrotnym przez 14 dni (dawki pojedyncze, podwójne lub potrójne stosowane na wewnętrzną stronę przedramienia) stężenie estrogenu w surowicy osiąga stan równowagi po 7-8 dniach stosowania. Po porannym podaniu, przez cały okres 24 h stężenie we krwi jest względnie stabilne i mieści się w zakresie dawek terapeutycznych, a największe stężenie występuje pomiędzy 2. a 6. h rano. Estrogeny krążą we krwi w większości w postaci związanej z globuliną wiążącą hormony płciowe (SHBG) oraz z albuminą. Estradiol jest w sposób odwracalny przekształcany do estronu, a oba te związki mogą być przekształcane do estriolu, który jest głównym metabolitem wydalanym z moczem. Estrogeny podlegają również recyrkulacji jelitowo-wątrobowej poprzez sprzęganie z siarczanem i glukuronianem w wątrobie, wydzielanie sprzężonego związku do jelita oraz hydrolizę w jelitach, a następnie reabsorpcję. U kobiet po menopauzie, znaczny odsetek krążących estrogenów występuje w postaci sprzężonej z kwasem siarkowym, szczególnie siarczan estronu, który służy jako rezerwuar dla tworzenia estrogenów o większej aktywności. Estradiol, estron i estriol są wydalane z moczem razem z postaciami sprzężonymi z kwasem glukuronowym i siarkowym. Gdy zostanie osiągnięty stan równowagi, stężenia w surowicy estradiolu, estronu i siarczanu estronu powracają do wartości wyjściowych po upływie ponad 1 tyg. od zakończenia leczenia.
Reklama
Lenzetto - wskazania
Hormonalna terapia zastępcza (HTZ) w objawowym leczeniu niedoboru estrogenów u kobiet po menopauzie (u kobiet, u których upłynęło co najmniej 6 mies. od ostatniej miesiączki lub u których menopauzę wywołano chirurgicznie, a więc u kobiet z zachowaną macicą lub bez macicy). Doświadczenie w leczeniu kobiet w wieku powyżej 65 lat jest ograniczone.
Reklama
Lenzetto - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zdiagnozowany rak piersi, występowanie w przeszłości lub podejrzenie raka piersi. Estrogenozależne złośliwe guzy występujące obecnie lub ich podejrzenie (np. rak endometrium). Niezdiagnozowane krwawienie z dróg rodnych. Nieleczony rozrost endometrium. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa w wywiadzie lub obecnie (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Zaburzenia krzepnięcia (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Czynna lub niedawno przebyta choroba zakrzepowo-zatorowa tętnic (np. dusznica, zawał mięśnia sercowego). Czynna choroba wątroby lub choroba wątroby w wywiadzie do czasu powrotu wyników badań czynności wątroby do wartości prawidłowych. Porfiria.
Reklama
Lenzetto - ostrzeżenia
W leczeniu objawów pomenopauzalnych, HTZ należy rozpoczynać jedynie w przypadku występowania objawów, które niekorzystnie wpływają na jakość życia. W każdym przypadku należy dokładnie ocenić stosunek korzyści do ryzyka co najmniej raz w roku, a HTZ należy kontynuować jedynie dopóki korzyści przeważają nad ryzykiem. Dowody odnośnie ryzyka związanego z HTZ w leczeniu przedwczesnej menopauzy są ograniczone. Jednakże ze względu na niski poziom bezwzględnego ryzyka u młodszych kobiet, stosunek korzyści do ryzyka dla tej grupy może być bardziej korzystny niż w przypadku kobiet starszych. Przed rozpoczęciem lub wznowieniem stosowania HTZ należy zebrać kompletny wywiad lekarski (osobisty i rodzinny). Badanie lekarskie (w tym narządów miednicy i piersi) należy przeprowadzić w oparciu o powyższe dane, jak również z uwzględnieniem przeciwwskazań i środków ostrożności. Podczas leczenia, zalecane jest przeprowadzanie okresowych badań kontrolnych, których częstość i rodzaj należy dostosować do wymagań poszczególnych pacjentek. Należy poinstruować pacjentki na temat zmian w piersiach, które powinny zgłaszać lekarzowi lub pielęgniarce. Badania diagnostyczne, w tym odpowiednie badania obrazowe, np. mammograficzne, należy przeprowadzać zgodnie z aktualnie przyjętym praktykami, dostosowanymi do potrzeb klinicznych poszczególnych pacjentek. W przypadku, gdy występuje którykolwiek z wymienionych poniżej stanów, występował w przeszłości i (lub) uległ pogorszeniu podczas ciąży lub w czasie poprzednio prowadzonego leczenia hormonalnego, pacjentkę należy uważnie kontrolować. Należy uwzględnić możliwość nawrotu lub pogorszenia tych stanów podczas leczenia preparatem, w szczególności: mięśniak gładkokomórkowy (mięśniaki macicy) lub endometrioza; czynniki ryzyka zaburzeń zakrzepowo-zatorowych; czynniki ryzyka guzów zależnych od estrogenu, np. dziedziczność pierwszego stopnia w raku piersi; nadciśnienie tętnicze; zaburzenia wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzyca ze zmianami naczyniowymi lub bez nich; kamica żółciowa; migrena lub ciężki ból głowy; toczeń rumieniowaty układowy; rozrost endometrium w wywiadzie; padaczka; astma; otoskleroza. Leczenie należy przerwać w przypadku stwierdzenia któregoś przeciwwskazania, a także w następujących sytuacjach: żółtaczka lub pogorszenie czynności wątroby; znaczące zwiększenie wartości ciśnienia tętniczego; nowy epizod migrenowego bólu głowy; ciąża. U kobiet z zachowaną macicą ryzyko rozrostu endometrium i raka jest zwiększone podczas podawania estrogenów w monoterapii przez długi okres czasu. Po zaprzestaniu leczenia, ryzyko może być w dalszym ciągu zwiększone przez co najmniej 10 lat. Dodatkowe cykliczne stosowanie progestagenu przez co najmniej 12 dni w miesiącu w 28-dniowym cyklu lub ciągłe stosowanie leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego u kobiet z zachowaną macicą zapobiega zwiększonemu ryzyku związanemu z wyłącznie estrogenową HTZ. W pierwszych miesiącach leczenia mogą wystąpić krwawienia śródcykliczne i plamienia. Jeżeli krwawienie śródcykliczne lub plamienie pojawia się po upływie pewnego czasu od rozpoczęcia leczenia lub trwa po odstawieniu leczenia, należy wówczas ustalić przyczynę, co może wymagać wykonania biopsji endometrium w celu wykluczenia raka endometrium. Niezrównoważona stymulacja estrogenowa może prowadzić do wystąpienia stanów przedrakowych lub transformacji nowotworowej w resztkowych ogniskach endometriozy. Dlatego dodanie progestagenów do wyłącznie estrogenowej HTZ należy rozważać u kobiet, które przeszły zabieg usunięcia macicy z powodu endometriozy, jeśli występuje u nich resztkowa endometrioza. Istnieją dowody sugerujące zwiększone ryzyko wystąpienia raka piersi u kobiet stosujących skojarzone leczenie estrogenowo-progestagenowe, a prawdopodobnie również wyłącznie estrogenową HTZ. Ryzyko to jest zależne od czasu stosowania HTZ. Nie stwierdzono zwiększonego ryzyka wystąpienia raka piersi u kobiet z usuniętą macicą stosujących wyłącznie estrogenową HTZ. W badaniach obserwacyjnych w większości przypadków stwierdzono niewielkie zwiększenie ryzyka diagnozy raka piersi, które jest mniejsze niż u pacjentek stosujących leczenie skojarzone estrogenowo-progestagenowe. Wyniki szeroko zakrojonej metaanalizy wykazały, że po przerwaniu leczenia dodatkowe ryzyko z czasem maleje, a czas powrotu do poziomu początkowego zależy od czasu trwania HTZ. Jeśli HTZ trwała >5 lat, ryzyko może się utrzymywać przez ≥10 lat. HTZ jest związana z 1,3-3-krotnym zwiększeniem ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), np. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Wystąpienie takiego zdarzenia jest bardziej prawdopodobne w 1. roku stosowania niż w późniejszym okresie. U pacjentek ze stwierdzonymi zaburzeniami krzepnięcia, stosowanie HTZ może dodatkowo zwiększać ryzyko ŻChZZ - HTZ jest przeciwwskazana. Ogólnie znane czynniki ryzyka ŻChZZ to: stosowanie estrogenów, starszy wiek, rozległe zabiegi operacyjne, przedłużone unieruchomienie, otyłość (BMI >30 kg/m2), ciąża i okres poporodowy, toczeń rumieniowy układowy (SLE) oraz nowotwór. Nie ma jednoznacznego stanowiska odnośnie możliwej roli żylaków w ŻChZZ. U wszystkich pacjentek, które przeszły operację, należy rozważyć środki profilaktyczne w celu zapobiegania wystąpieniu ŻChZZ po zabiegu. Zaleca się czasowe zaprzestanie stosowania HTZ na 4 do 6 tyg. przed planowanym zabiegiem operacyjnym, jeśli po nim pacjentka będzie przewlekle unieruchomiona. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia do czasu całkowitego powrotu do normalnej sprawności ruchowej. U kobiet bez ŻChZZ w wywiadzie, lecz z zakrzepicą występującą w przeszłości u krewnego 1st. w młodym wieku, można zaproponować badania przesiewowe po starannym poinformowaniu o ich ograniczeniach (tylko niewielki procent zaburzeń krzepnięcia wykrywany jest przy okazji badań przesiewowych). Jeśli wykryto zaburzenia krzepnięcia, które powodują występowanie zakrzepicy u niektórych członków rodziny lub jeśli zaburzenia są ciężkie (np. niedobory antytrombiny, białka S lub białka C, lub skojarzenie niedoborów) stosowanie HTZ jest przeciwwskazane. Kobiety stosujące długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe wymagają uważnego rozważenia stosunku korzyści do ryzyka związanego ze stosowaniem HTZ. Jeśli po rozpoczęciu leczenia wystąpi ŻChZZ, preparat należy odstawić. Należy powiedzieć pacjentkom, aby skontaktowały się natychmiast z lekarzem prowadzącym jeżeli będą miały wrażenie, że występują u nich objawy choroby zakrzepowo-zatorowej (np. bolesne obrzęki nóg, nagły ból w klatce piersiowej, duszność). Nie wykazano ochronnego działania przed zawałem mięśnia sercowego u kobiet z chorobą wieńcową lub bez tej choroby, które otrzymywały HTZ w postaci leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego lub monoterapii estrogenowej. Względne ryzyko choroby wieńcowej podczas stosowania HTZ w postaci leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego jest nieznacznie zwiększone. Dane z badań klinicznych nie wykazały zwiększonego ryzyka rozwoju choroby wieńcowej u kobiet z usuniętą macicą stosujących monoterapię estrogenową jako formę HTZ. Leczenie skojarzone estrogenowo-progestagenowe i monoterapia estrogenowa związane są z nawet 1,5-krotnym zwiększeniem ryzyka udaru niedokrwiennego. Zgłaszano występowanie zakrzepicy naczyń siatkówki u kobiet otrzymujących estrogeny. Należy natychmiast odstawić leczenie przed otrzymaniem wyników badań, jeśli wystąpiła nagła częściowa lub całkowita utrata wzroku lub nagłe pojawienie się wytrzeszczu gałek ocznych, podwójnego widzenia lub migrena. Jeśli badanie wykazało obrzęk tarczy nerwu wzrokowego lub zmiany w obrębie naczyń siatkówki, należy trwale odstawić estrogeny. Podczas badań klinicznych z zastosowaniem schematu leczenia skojarzonego u pacjentów leczonych z powodu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) za pomocą ombitaswiru/parytaprewiru/rytonawiru z dazabuwirem lub bez dazabuwiru, zwiększenie aktywności AlAT ponad 5-krotnie przekraczających GGN występowało istotnie częściej u kobiet stosujących leki zawierające etynyloestradiol, takie jak złożone hormonalne środki antykoncepcyjne. Ponadto, również u pacjentek leczonych glekaprewirem/pibrentaswirem, zwiększenie aktywności AlAT obserwowano u kobiet stosujących leki zawierające etynyloestradiol, takie jak złożone hormonalne środki antykoncepcyjne. U kobiet przyjmujących leki zawierające estrogeny inne niż etynyloestradiol, takie jak estradiol, odsetek zwiększenia aktywności AlAT był podobny, jak u kobiet nieprzyjmujących żadnych estrogenów. Jednakże ze względu na ograniczoną liczbę kobiet przyjmujących te inne estrogeny należy zachować ostrożność podczas ich jednoczesnego podawania ze schematem leczenia skojarzonego za pomocą ombitaswiru/parytaprewiru/rytonawiru z dazabuwirem lub bez dazabuwiru oraz ze schematem leczenia za pomocą glekaprewiru/pibrentaswiru. Estrogeny mogą powodować zatrzymanie płynów, dlatego należy też uważnie obserwować pacjentki z zaburzeniami czynność serca lub nerek. Egzogenne estrogeny mogą wywoływać lub nasilać objawy dziedzicznego i nabytego obrzęku naczynioruchowego. U kobiet ze stwierdzoną hipertriglicerydemią należy prowadzić ścisłą obserwację podczas leczenia estrogenowego lub innej HTZ, ponieważ zgłaszano występowanie rzadkich przypadków znacznego zwiększenia stężenia triglicerydów w osoczu, które prowadziło do zapalenia trzustki. Estrogeny zwiększają stężenie globuliny wiążącej tyroksynę (TBG), co prowadzi do zwiększenia całkowitego stężenia krążących hormonów tarczycy, wyrażone jako jod związany z białkami, stężenie trójjodotyroniny (za pomocą metody kolumnowej lub radioimmunologicznej) lub tyroksyny (za pomocą metody radioimmunologicznej). Wychwyt T3 jest zmniejszony, co odzwierciedla podwyższony poziom TBG. Stężenia wolnych T3 i T4 pozostają niezmienione. Stężenia innych białek wiążących w surowicy mogą być podwyższone, tj. globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), co prowadzi do zwiększenia stężenia odpowiednio kortykosteroidów i hormonów płciowych. Stężenia hormonów w postaci wolnej lub biologicznie czynnej są niezmienione. Stężenia innych białek w osoczu mogą być zwiększone (angiotensynogen, substrat reniny, alfa-1-antytrypsyna, ceruloplazmina). Stosowanie HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Pewne dane wskazują na zwiększone ryzyko otępienia u kobiet, które zaczynają stosowanie złożonej lub estrogenowej HTZ po ukończeniu 65 rż. Wchłanianie estradiolu może być zmniejszone o 10% po nałożeniu filtra przeciwsłonecznego 1 h po zastosowaniu preparatu. Nie zaobserwowano wpływu na wchłanianie po nałożeniu filtra przeciwsłonecznego 1 h przed zastosowaniem preparatu. Zaobserwowano różnicę we wchłanianiu preparatu (ok. 10%) pod wpływem podwyższonej temperatury otoczenia. Nie należy spodziewać się, że działanie to będzie miało znaczenie kliniczne podczas codziennego stosowania. Niemniej jednak lek należy ostrożnie stosować w warunkach ekstremalnych temperatur, takich jak opalanie się lub podczas korzystania z sauny. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu zgłaszano przypadki pączkowania pęcherzyków gruczołów sutkowych lub zgrubienia piersi u dziewczynek przed dojrzewaniem, przedwczesne dojrzewanie oraz ginekomastię i zgubienia piersi u chłopców przed dojrzewaniem po niezamierzonym, wtórnym narażeniu na preparat. W większości przypadków stany te ustępowały po wykluczeniu ekspozycji na preparat. Lekarz powinien wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia niezamierzonego, wtórnego narażenia na lek oraz powinien wyjaśnić kobiecie zasady prawidłowego stosowania i przechowywania leku w obecności dzieci. Jeśli inna osoba (szczególnie dzieci) może wejść w kontakt z miejscem podania leku, należy je okryć ubraniem. Należy wziąć pod uwagę całkowite odstawienie leku jeśli nie można zapewnić zasad bezpiecznego stosowania. Lek zawiera 65,47 mg alkoholu (etanolu) w każdej dawce, co jest równoważne 72,74% w/v. Może powodować pieczenie uszkodzonej skóry. Płyny na bazie alkoholu są łatwopalne. Przechowywać z dala od ognia. Podczas używania pojemnika z pompką, do momentu wyschnięcia aerozolu naniesionego na skórę, należy unikać otwartego ognia, zapalonego papierosa lub niektórych gorących urządzeń (np. suszarki do włosów).
Reklama
Lenzetto - ciąża
Preparat nie jest wskazany do stosowania podczas ciąży. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas stosowania preparatu, leczenie należy natychmiast przerwać. Wyniki większości dotychczas przeprowadzonych badań epidemiologicznych dotyczących przypadkowej ekspozycji płodów na estrogeny wskazują na brak działania teratogennego lub szkodliwego na płód. Preparat nie jest wskazany do stosowania podczas karmienia piersią.
Reklama
Lenzetto - efekty uboczne
Często: ból głowy, ból brzucha, nudności, wysypka, świąd, ból piersi, tkliwość piersi, krwawienie z macicy i (lub) pochwy (w tym plamienia, krwotok maciczny), zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: reakcja nadwrażliwości, nastrój depresyjny, bezsenność, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, nadciśnienie tętnicze, biegunka, niestrawność, rumień guzowaty, pokrzywka, podrażnienie skóry, ból mięśni, odbarwienia piersi, wydzielina z piersi, polipy szyjki macicy, rozrost endometrium, torbiel jajnika, zapalenie pochwy, obrzęk w miejscu podania, ból w okolicach pachy, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi. Rzadko: lęk, zmniejszenie libido, zwiększenie libido, migrena, nietolerancja soczewek kontaktowych, wzdęcia, wymioty, hirsutyzm, trądzik, kurcze mięśni, bolesne miesiączkowanie, objawy przypominające zespół napięcia przedmiesiączkowego, powiększenie piersi, zmęczenie. Po wprowadzeniu leku do obrotu dodatkowo zgłaszano: łysienie, ostuda, odbarwienie skóry. U kobiet stosujących skojarzone leczenie estrogenowo-progestagenowe przez okres powyżej 5 lat zgłaszano nawet 2-krotny wzrost ryzyka zdiagnozowania raka piersi. Jakiekolwiek zwiększenie ryzyka u kobiet stosujących monoterapię estrogenową jest znacząco mniejsze niż u kobiet stosujących leczenie skojarzone estrogenowo-progestagenowe. Stopień ryzyka zależy od długości stosowania preparatu. U kobiet z zachowaną macicą nie zaleca się stosowanie monoterapii estrogenowej zwiększa ryzyko wystąpienia raka endometrium. Długotrwałe stosowanie monoterapii estrogenowej lub skojarzonej HTZ estrogenowo-progestagenowej było związane z nieznacznie zwiększonym ryzykiem wystąpienia raka jajnika. Ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej jest nieznacznie zwiększone u kobiet stosujących skojarzoną HTZ estrogenowo-progestagenową w wieku powyżej 60 lat. Stosowanie monoterapii estrogenowej lub leczenia skojarzonego estrogenowo-progestagenowego związane jest z nawet 1,5-krotnym zwiększeniem względnego ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego. Ryzyko udaru krwotocznego nie jest zwiększone podczas stosowania HTZ. Powyższe ryzyko względne nie zależy od wieku lub czasu stosowania, lecz ponieważ wyjściowe ryzyko jest silnie zależne od wieku, całkowite ryzyko udaru u kobiet stosujących HTZ będzie wzrastało z wiekiem. Stosowanie HTZ jest związane z 1,3-3-krotnym zwiększeniem ryzyka względnego rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), tj. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Wystąpienie takiego zdarzenia jest bardziej prawdopodobne w 1. roku stosowania terapii hormonalnej. Następujące dodatkowe działania niepożądane zgłaszano również w związku z leczeniem estrogenowym i (lub) progestagenowym: obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne, anafilaktoidalne, nietolerancja glukozy, depresja, zaburzenia nastroju, drażliwość, zaostrzenie pląsawicy, zaostrzenie padaczki, otępienie, zaostrzenie astmy, żółtaczka cholestatyczna, zwiększona częstość choroby pęcherzyka żółciowego, zapalenie trzustki, ostuda, które mogą się utrzymywać po odstawieniu preparatu; rumień wielopostaciowy, wykwity krwotoczne, wypadanie włosów, bóle stawów, mlekotok, włókniste zmiany w piersiach, powiększenie rozmiarów mięśniaka macicy, zmiana ilości wydzieliny szyjkowej, zmiany w wywinięciu szyjkowym, kandydoza pochwy, hipokalcemia (istniejąca wcześniej).
Lenzetto - interakcje
Metabolizm estrogenów może być zwiększony podczas jednoczesnego stosowania substancji, które indukują enzymy metabolizujące leki, szczególnie enzymy cytochromu P450, takich jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital, fenytoina, karbamazepina) oraz leki stosowane w zakażeniach (np. ryfampicyna, ryfabutyna, newirapina, efawirenz). Chociaż wiadomo, że rytonawir i nelfinawir są silnymi inhibitorami, wykazują one właściwości indukujące podczas jednoczesnego stosowania ze steroidami płciowymi. Preparaty ziołowe zawierające ziele dziurawca zwyczajnego mogą indukować metabolizm estrogenów i progestagenów. Podczas podania transdermalnego unika się efektu pierwszego przejścia przez wątrobę. Dlatego też induktory enzymów mogą mieć mniejszy wpływ na poziom estrogenów i progestagenów HTZ przyjmowanych transdermalnie niż w przypadku hormonów stosowanych doustnie. W aspekcie klinicznym, zwiększony metabolizm estrogenów i progestagenów może prowadzić do zmniejszenia ich działania leczniczego i zmian w profilu krwawień macicznych. Podczas badań klinicznych z zastosowaniem schematu leczenia skojarzonego zakażenia HCV za pomocą ombitaswiru/parytaprewiru/rytonawiru z dazabuwirem lub bez dazabuwiru, zwiększenie aktywności AlAT ponad 5-krotnie przekraczających GGN występowało istotnie częściej u kobiet stosujących produkty lecznicze zawierające etynyloestradiol, takie jak złożone hormonalne środki antykoncepcyjne. U kobiet przyjmujących produkty lecznicze zawierające estrogeny inne niż etynyloestradiol, takie jak estradiol, odsetek zwiększenia aktywności AlAT był podobny jak u kobiet nieprzyjmujących żadnych estrogenów. Jednakże ze względu na ograniczoną liczbę kobiet przyjmujących te inne estrogeny należy zachować ostrożność podczas ich jednoczesnego podawania ze schematem leczenia skojarzonego za pomocą ombitaswiru/parytaprewiru/rytonawiru z dazabuwirem lub bez dazabuwiru jak również ze schematem leczenia za pomocą glekaprewiru/pibrentaswiru. Nie przeprowadzono badań interakcji dotyczących preparatu.
Lenzetto - dawkowanie
Preparat stosuje się raz na dobę, jako monoterapię lub jako sekwencyjną terapię ciągłą (w skojarzeniu z progestagenem). Odmierzoną dawkę roztworu stosuje się raz na dobę na suchą i nieuszkodzoną skórę przedramienia jako dawkę początkową. Na podstawie oceny odpowiedzi klinicznej dawkę można zwiększyć do 2 odmierzonych dawek na dobę, stosowanych na przedramię. Zwiększenie dawki powinno być uzależnione od stopnia nasilenia objawów menopauzy i należy dokonywać go wyłącznie po upływie co najmniej 4 tyg. leczenia preparatem. Maksymalna dawka dobowa wynosi 3 odmierzone dawki (4,59 mg/dobę) stosowane na przedramię. Zwiększenie dawki należy wcześniej omówić z lekarzem. Należy stosować możliwe najmniejszą skuteczną dawkę przez jak najkrótszy czas zarówno podczas rozpoczynania jak i w trakcie leczenia objawów pomenopauzalnych. Jeśli po zwiększeniu dawki nie nastąpi u kobiety złagodzenie objawów menopauzy, należy wówczas powrócić do uprzednio stosowanej dawki. Pacjentki powinny przechodzić okresową ocenę stanu zdrowia, jeśli jest to uzasadnione klinicznie (np. w odstępach 3- lub 6-mies.), aby ustalić, czy leczenie jest wciąż konieczne. U kobiet z zachowaną macicą lek należy stosować w skojarzeniu z progestagenem wskazanym do stosowania jako dodatek do leczenia estrogenowego w sekwencyjno-ciągłym schemacie dawkowania: estrogen stosuje się w sposób ciągły. Progestagen stosuje się dodatkowo, przez co najmniej 12-14 dni każdego cyklu wynoszącego 28 dni, a więc w sposób sekwencyjny. Dla pacjentek nie stosujących do tej pory takiego leczenia lub pacjentek stosujących wcześniej inne rodzaje HTZ (cykliczne, sekwencyjne lub ciągłe skojarzone) należy przeprowadzić instruktaż na temat sposobu jego rozpoczynania. W okresie jednoczesnego stosowania estrogenu w połączeniu z progestagenem może wystąpić krwawienie z odstawienia. Nowy 28-dniowy cykl leczenia należy rozpocząć bez zachowania przerwy. U kobiet bez macicy nie zaleca się dodawania progestagenu do schematu leczenia, o ile nie postawiono wcześniej u nich diagnozy endometriozy. U kobiet z nadwagą i otyłych szybkość i stopień wchłaniania leku mogą być zmniejszone; może być wymagane dostosowanie dawki. Pominięcie dawki. Pacjentka powinna jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę, a następną dawkę o zwykłej porze. Jeśli pacjentka przypomni sobie o pominiętej dawce w porze przyjmowania kolejnej dawki, nie powinna stosować pominiętej dawki i przyjąć następną o zwykłej porze. W przypadku pominięcia zastosowania jednej lub więcej dawek konieczne jest jedno przygotowawcze rozpylenie leku z zamkniętym wieczkiem. Pominięcie dawki może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia krwawienia śródcyklicznego i plamienia. Sposób podania. Dawkę dobową należy podawać na przyległe, nie pokrywające się powierzchnie o wymiarach 20 cm2, położone na wewnętrznej stronie przedramienia pomiędzy łokciem, a nadgarstkiem. Lek należy pozostawić do wyschnięcia przez ok. 2 min. Miejsca podania nie należy myć przez 60 min. Nie należy również pozwolić, aby inna osoba dotykała miejsca podania przez 60 min od podania. Nie należy pozwalać dzieciom na kontakt z tym obszarem przedramienia, na którym zastosowano lek. Jeśli dziecko wejdzie w kontakt z częścią przedramienia, na którą zastosowano lek, należy najszybciej jak to możliwe umyć skórę dziecka wodą z mydłem. Nie należy pozwalać zwierzętom na lizanie lub dotykanie przedramienia w miejscu, w którym zastosowano lek. Wyniki badań wskazują, że wchłanianie estradiolu jest porównywalne, gdy preparat stosuje się na skórę uda, lecz zmniejsza się po zastosowaniu na skórę brzucha. Jeśli preparat stosowany jest wg instrukcji, każda odmierzona dawka dostarcza taką samą ilość substancji czynnej na skórę, niezależnie od różnic w kształcie lub wyglądzie roztworu na skórze. W przypadku pacjentek, które mają trudności w stosowaniu przepisanej dawki na odległe, nienakładające się powierzchnie tego samego przedramienia, lek można również stosować na skórę drugiego przedramienia lub na wewnętrzną część uda. Nie zaobserwowano klinicznie istotnej różnicy w stopniu wchłaniania leku pod wpływem podwyższonej temperatury otoczenia. Jednak lek należy ostrożnie stosować w warunkach skrajnych temperatur, takich jak opalanie się lub sauna. W przypadku zastosowania przez pacjentki filtra przeciwsłonecznego 1 h przed przyjęciem leku nie zaobserwowano wpływu na wchłanianie. Nie istnieje właściwe wskazanie do stosowania preparatu u dzieci.
Lenzetto - uwagi
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
