Methadone Hydrochloride Molteni - skład
1 ml syropu zawiera 1 mg chlorowodorku metadonu. Syrop zawiera sacharozę (400 mg/ml).
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - działanie
Opioidowy lek przeciwbólowy - agonista receptora opioidowego. Działa na OUN i na mięśnie gładkie jelit w sposób podobny do morfiny. Powoduje zespół abstynencyjny podobny jak w przypadku morfiny, jednak z bardziej stopniowanym stadium wstępnym, umiarkowanie dłuższym przebiegiem i mniej uporczywymi objawami. Lek szybko wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając Cmax po 3-4 h. W ok. 85% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowany w wątrobie. Wydalany jest z moczem i żółcią, głównie w postaci metabolitów. Pozorny średni T0,5 po pojedynczej dawce wynosi ok. 15 h, w przypadku długotrwałego stosowania - 22 h.
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - wskazania
Leczenie opioidowego zespołu abstynencyjnego. Leczenie substytucyjne uzależnień od heroiny i morfiny (w ramach specjalnych programów leczenia substytucyjnego). Lek drugiego rzutu w zwalczaniu silnych bólów, zwłaszcza w chorobach nowotworowych i po operacjach chirurgicznych.
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na chlorowodorek metadonu lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Organiczne choroby serca. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek. Niewyrównana cukrzyca. Porfiria. Niedociśnienie tętnicze. Uszkodzenie OUN i zwiększenie ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Nasilone napady astmy oskrzelowej. Niewydolność oddechowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc. Serce płucne. Oligemia. Ciąża i okres karmienia piersią. Metadon nie jest wskazany do znieczulenia w położnictwie (ze względu na długi okres półtrwania może powodować hamowanie czynności ośrodka oddechowego u noworodka). Nie zaleca się stosowania metadonu jako środka przeciwbólowego u dzieci (dotychczasowe badania kliniczne nie są wystarczające do ustalenia właściwego sposobu dawkowania).
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - ostrzeżenia
Pacjentom w podeszłym wieku i osłabionym, osobom z niedoczynnością tarczycy, chorobą Addisona, przerostem prostaty, zwężeniem cewki moczowej, ciężkim zaparciem, metadon należy podawać ostrożnie i w zmniejszonych dawkach początkowych. Opioidowe leki przeciwbólowe mogą powodować odwracalną niewydolność kory nadnerczy wymagającą monitorowania i zastępczej terapii glikokortykosteroidowej. Objawy niewydolności nadnerczy mogą obejmować nudności, wymioty, utratę apetytu, zmęczenie, osłabienie, zawroty głowy lub niskie ciśnienie krwi. Metadon może spowodować uzależnienie podobne do uzależnienia od morfiny. W następstwie powtarzanego podawania może wystąpić uzależnienie psychiczne, uzależnienie fizyczne i tolerancja, dlatego metadon należy przepisywać i podawać z taką samą ostrożnością, jak morfinę. Metadon należy podawać ze szczególną ostrożnością i w zmniejszonych dawkach pacjentom, którzy otrzymują jednocześnie inne opioidowe środki przeciwbólowe, anestetyki do znieczulenia ogólnego, fenotiazynę, inne nasenne środki uspokajające, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inne leki hamujące czynność OUN a także alkohol. Mogą wystąpić: depresja, głęboka sedacja lub śpiączka. Metadon nie ma działania przeciwlękowego, dlatego objawów lęku, które wystąpią w trakcie kuracji, nie wolno leczyć zwiększając dawkę metadonu. Jednoczesne stosowanie chlorowodorku metadonu i leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub leków do nich podobnych może powodować sedację, depresję oddechową, śpiączkę i zgon. Z tego względu jednoczesne przepisywanie z lekami uspokajającymi powinno być zastrzeżone tylko dla pacjentów, dla których nie są dostępne inne metody leczenia. W przypadku podjęcia decyzji o przepisaniu chlorowodorku metadonu jednocześnie z lekami uspokajającymi, należy stosować najniższą skuteczną dawkę oraz możliwie najkrótszy czas leczenia. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem występowania oznak i objawów depresji oddechowej i sedacji. W tym względzie stanowczo zaleca się poinformowanie pacjentów oraz ich opiekunów, aby mieli świadomość możliwości wystąpienia tych objawów. Hamujący wpływ metadonu na oddychanie i zdolność podwyższania ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego mogą się znacznie zwiększyć w przypadku istniejącego podwyższenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego; ponadto narkotyki wywołują niepożądane efekty, które mogą maskować objawy neurologiczne u pacjentów ze zmianami patologicznymi w obrębie OUN. U pacjentów z ostrymi napadami astmy, z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc lub z sercem płucnym i u osób ze znacznie zmniejszoną rezerwą oddechową poprzedzoną wcześniej zaistniałą depresją oddechową, niedotlenieniem narządów i tkanek lub hiperkapnią, nawet zwykle stosowane terapeutyczne dawki narkotyków mogą zredukować przepływ oddechowy i zwiększyć opór dróg oddechowych, aż do zatrzymania oddechu. Użycie metadonu lub innych narkotyków może zaburzać diagnozę lub postępowanie kliniczne u pacjentów z ostrymi objawami brzusznymi. Podawanie metadonu może powodować poważne obniżenie ciśnienia krwi u osób z oligemią lub w przypadku równoczesnego stosowania leków takich jak fenotiazyna lub niektóre anestetyki. Długotrwałe stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych może wiązać się z obniżeniem poziomu hormonów płciowych i podwyższeniem poziomu prolaktyny. Wśród objawów można wymienić zmniejszenie libido, impotencję lub brak miesiączki. U pacjentów leczonych ambulatoryjnie metadon może wywołać niedociśnienie ortostatyczne. U pacjentów z fizycznym uzależnieniem od narkotyku, podanie zwykłej dawki antagonisty narkotyków może wywołać ostry zespół odstawienia. Nasilenie tego zespołu będzie zależy od stopnia uzależnienia fizycznego i od dawki podanego antagonisty. W takim przypadku należy, o ile to możliwe, unikać użycia antagonisty narkotyków. Kiedy musi on zostać użyty do leczenia ciężkiej depresji oddechowej u pacjenta uzależnionego fizycznie, antagonistę należy podawać z wyjątkową ostrożnością i stopniowo, w dawkach mniejszych niż zwykle stosowane. Preparat zawiera sacharozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy. Hipoglikemię zaobserwowano w kontekście przedawkowania metadonu lub zwiększenia dawki - zaleca się regularne monitorowanie stężenia cukru we krwi podczas zwiększania dawki.
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - ciąża
Metadon przenika przez barierę łożyska. Nie powinien być stosowany podczas ciąży ze względu na możliwość wywołania zaburzeń rozwojowych płodu. Metadon przenika do mleka kobiecego - lek jest przeciwwskazany u kobiet karmiących piersią, ponieważ może spowodować uzależnienie dziecka.
Reklama
Methadone Hydrochloride Molteni - efekty uboczne
Najbardziej istotne działania niepożądane metadonu to: depresja oddechowa, zatrzymanie oddechu, zapaść krążeniowa, wstrząs i zatrzymanie serca. Najczęściej obserwowanymi niepożądanymi reakcjami są: uczucie pustki w głowie, zawroty głowy, sedacja, nudności, wymioty, nadmierna potliwość i niedociśnienie ortostatyczne. Niektóre z tych działań, występujące częściej u pacjentów leczonych ambulatoryjnie, mogą zostać zmniejszone przez ułożenie pacjenta w pozycji leżącej. Inne działania niepożądane: bardzo często: nudności i wymioty; często: osłabienie, euforia, dysforia, bezsenność, pobudzenie, dezorientacja, zwężenie źrenic, zaburzenia widzenia, zaparcie; niezbyt często: ból głowy, krótkotrwała utrata przytomności, zmniejszenie libido, depresja oddechowa, spadek ciśnienia krwi, suchość błony śluzowej jamy ustnej, świąd, pokrzywka, inne reakcje skórne, obrzęk i rzadziej pokrzywka krwotoczna, zatrzymanie moczu i trudności w oddawaniu moczu, działanie antydiuretyczne, skurcze dróg żółciowych, impotencja; rzadko: tachykardia lub bradykardia, skurcze dodatkowe i zaburzenia rytmu; częstość nieznana: anoreksja, hipoglikemia. Po dużych dawkach mogą wystąpić częstoskurcze typu torsade de pointes.
Methadone Hydrochloride Molteni - interakcje
Interakcje farmakokinetyczne. Metadon jest substratem glikoproteiny P, dlatego wszystkie leki hamujące glikoproteinę P (np. chinidyna, werapamil) mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu w surowicy. Metadon jest metabolizowany przez CYP3A4. Substancje zwiększające aktywność CYP3A4 (np. barbiturany, karbamazepina, fenytoina, newirapina, ryfampicyna) mogą przyspieszać metabolizm wątrobowy metadonu. Skutki kliniczne interakcji mogą być silniejsze, jeśli najpierw rozpoczęto podawanie metadonu, a następnie wprowadzono jeden z leków indukujących izoenzym. Ponieważ opisywano występowanie zespołu abstynencyjnego wywołanego przez tę interakcję, konieczne może być niekiedy zwiększenie dawki metadonu. Jeśli podawanie leków indukujących CYP3A4 zostanie przerwane, należy jednocześnie odpowiednio zmniejszyć dawkę metadonu. Inhibitory CYP3A4 - kannabinoidy, klarytromycyna, delawirdyna, erytromycyna, flukonazol, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon i sok grejpfrutowy - mogą powodować zwiększenie stężenia metadonu. Metadon obniża dostępność biologiczną didanozyny i stawudyny, zmniejsza AUC i Cmax w osoczu. Może również spowalniać wchłanianie i zwiększać efekt pierwszego przejścia przez wątrobę tych leków. Metadon zwiększa osoczowe stężenie postaci doustnych i dożylnych zydowudyny. Zwiększenie wartości AUC jest wyraźniejsze dla postaci doustnych niż dożylnych. Działanie to jest wywołane hamowaniem procesu glukuronidacji i zmniejszeniem wydzielania zydowudyny w nerkach. Podczas terapii metadonem należy monitorować pacjentów ze względu na możliwą toksyczność zydowudyny; może być konieczne zmniejszenie dawki zydowudyny. Jednoczesne stosowanie metadonu i zydowudyny może wywoływać objawy opioidowego zespołu odstawienia: bóle głowy, bóle mięśni, znużenie, drażliwość. Jednoczesne podawanie metadonu z metamizolem (induktor CYP2B6 i CYP3A4) może skutkować zmniejszeniem stężenia metadonu w osoczu, potencjalnie zmniejszając jego skuteczność kliniczną - zalecana jest ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania; w razie potrzeby należy kontrolować odpowiedź kliniczną i (lub) stężenie leku. Leki przeciwretrowirusowe - inhibitory proteazy mogą spowalniać metabolizm metadonu na kilku etapach. Najsilniejsze interakcje występują w przypadku rytonawiru, natomiast interakcje metadonu i abakawiru są na ogół niewielkie i nie wymagają zmian dawkowania. Efawirenz zwiększa metabolizm metadonu, modyfikując aktywność enzymatyczną CYP3A4. Po 3-tyg. podawaniu efawirenzu obserwowano zmniejszenie Cmax i AUC metadonu o odpowiednio 48% i 57%. Zgłaszano występowanie zespołu odstawienia u leczonych metadonem pacjentów, którym podawano efawirenz. Zespół występował zwykle po 2 tyg. stosowania efawirenzu i utrzymywał się przez okres do 28 dni. Dlatego w przypadku jednoczesnego stosowania efawirenzu konieczne może okazać się dostosowanie dawki. Pod względem budowy chemicznej metadon należy do słabych zasad. Ponieważ środki zmniejszające pH moczu (np. chlorek amonu) mogą nasilać wydalanie metadonu z moczem, w przypadku terapii skojarzonej wskazane jest zwiększenie dawki metadonu. Interakcje farmakodynamiczne. Leki o działaniu antagonistycznym w stosunku do opioidów (nalokson, naltrekson) znoszą działanie metadonu i mogą wywoływać zespół odstawienia. Leki o mieszanym działaniu agonistyczno-antagonistycznym (butorfanol, nalbufina, pentazocyna) mogą częściowo znosić działanie metadonu - działanie przeciwbólowe, hamowanie czynności ośrodka oddechowego i zaburzenia czynności OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków tej grupy może również potęgować działanie na OUN i układ oddechowy oraz nasilać działanie hipotensyjne. Działanie addytywne lub antagonistyczne zależy od dawkowania i jest najczęściej obserwowane w przypadku małych lub umiarkowanych dawek metadonu. U osób długotrwale otrzymujących leki tej grupy może wystąpić zespół odstawienia. Ponieważ leki o działaniu hamującym czynność OUN mogą potęgować depresję ośrodka oddechowego, podczas stosowania w terapii skojarzonej z metadonem konieczne może być zmniejszenie dawki jednego lub obu leków. Jednoczesne stosowanie metadonu i difenoksylatu lub loperamidu (leków o działaniu przeciwbiegunkowym) może powodować silne zaparcia i jednocześnie potęgować hamujący wpływ na OUN. Jednoczesne stosowanie metadonu i leków o działaniu przeciwmuskarynowym może wywoływać silne zaparcia, lub nawet niedrożność porażenną jelit, zwłaszcza jeśli leczenie jest prowadzone przez dłuższy okres. Oktreotyd może zmniejszać działanie przeciwbólowe metadonu i morfiny. Alkohol może wywoływać ciężką depresję oddechową i niedociśnienie tętnicze. Zespół serotoninergiczny może wystąpić podczas jednoczesnego podawania metadonu z inhibitorami petydyny, inhibitorami MAO i czynników uwalniających serotoninę, takich jak selektywny inhibitor wychwytu serotoniny (SSRI), inhibitor wychwytu noradrenaliny (SNRI) oraz trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA). Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego, niestabilność układu autonomicznego, nieprawidłowości nerwowo-mięśniowe i (lub) zaburzenia przewodu pokarmowego. Jednoczesne stosowanie opioidów z lekami uspokajającymi, takimi jak benzodiazepiny lub lekami do nich podobnymi zwiększa ryzyko wystąpienia sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu z powodu addytywnego działania depresyjnego na OUN. Należy ograniczyć dawkę i czas trwania jednoczesnego leczenia.
Methadone Hydrochloride Molteni - dawkowanie
Doustnie. Uzależnienie - dawka początkowa 15-20 mg jest zazwyczaj wystarczająca dla zniesienia objawów abstynencyjnych. W przypadku pacjentów uzależnionych od dużych dawek narkotyków, konieczne mogą okazać się większe dawki. W leczeniu uzależnień od heroiny i morfiny, dawkowanie należy skorelować z programem detoksykacji oraz dostosować do stopnia uzależnienia pacjenta. Ból - zwykle stosowana dawka u osoby dorosłej wynosi 2,5-10 mg, powtarzana w razie potrzeby co 3-8 h. Dawkowanie metadonu jako leku przeciwbólowego należy regulować w zależności od nasilenia bólu i od reakcji organizmu pacjenta.
Methadone Hydrochloride Molteni - uwagi
Preparat wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
