Mono Mack - skład
1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera 100 mg monoazotanu izosorbidu.
Reklama
Mono Mack - działanie
Monoazotan izosorbidu działa bezpośrednio rozkurczowo na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, powodując ich rozszerzenie. W większym stopniu działa na pojemnościowe naczynia pozawłośniczkowe i duże tętnice, szczególnie na wykazujące jeszcze zdolność oddziaływania tętnice wieńcowe, niż na tzw., naczynia oporowe. Rozszerzenie naczyń krwionośnych prowadzi do zwiększenia pojemności żylnego łożyska naczyniowego i zmniejszenia wstecznego dopływu krwi do serca, zmniejsza się objętość końcowo-rozkurczowa i obciążenie wstępne. Zmniejszenie wymiaru komory oraz napięcia ściany w momencie skurczu zmniejsza zapotrzebowanie energetyczne oraz zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. Lek powoduje również rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli, dróg moczowych, pęcherza moczowego, pęcherza żółciowego, dróg żółciowych, przełyku, jelita cienkiego i grubego zwieraczy. Monoazotan izosorbidu po podaniu doustnym wchłania się szybko i całkowicie (biodostępność 90-100%). Jest rozkładany w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. T0,5 w surowicy wynosi 4-5 h. Metabolity monoazotanu izosorbidu są prawie całkowicie wydalane przez nerki.
Reklama
Mono Mack - wskazania
Leczenie stabilnej dławicy piersiowej i zapobieganie jej napadom.
Reklama
Mono Mack - przeciwwskazania
Nadwrażliwości na monoazotan izosorbidu lub inne azotany lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra niewydolność krążenia (wstrząs, zapaść krążeniowa). Wstrząs kardiogenny, jeśli kontrpulsacja wewnątrzaortalna lub leki o dodatnim działaniu inotropowym nie zapewniają dostatecznie wysokiego ciśnienia końcowo-rozkurczowego w lewej komorze serca. Bardzo niskie ciśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg). Równoczesne stosowanie inhibitorów fosfodiesterazy: syldenafil, wardenafil, tadalafil, gdyż leki te nasilają działania obniżające ciśnienie tętnicze preparatu. Uraz głowy lub krwawienia wewnątrzczaszkowe. Znaczna niedokrwistość. Jednoczesne stosowanie stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej (sGC), takiego jak riocyguat, może nasilać hipotensyjne działanie stymulatorów GC.
Reklama
Mono Mack - ostrzeżenia
Szczególnie ostrożnie stosować w przypadku kardiomiopatii przerostowej z utrudnieniem drogi odpływu, zaciskającego zapalenie osierdzia i temponady serca; niskiego ciśnienia napełniania komór, tj. w przypadkach ciężkiego zawału mięśnia sercowego, zaburzonej czynności lewej komory serca (niewydolność lewej komory) (należy unikać spadków ciśnienia skurczowego <90 mm Hg); zwężenia zastawki aortalnej i (lub) mitralnej; zaburzeń ortostatycznej regulacji krążenia krwi; chorób, którym towarzyszy podwyższenie ciśnienia śródczaszkowego. Lek nie jest wskazany do leczenia ostrych napadów dusznicy bolesnej. Brak badań dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania u dzieci. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów w podeszłym wieku. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w ampułce, to znaczy preparat uznaje się za "wolny od sodu".
Reklama
Mono Mack - ciąża
W ciąży stosować jedynie w przypadku, gdy korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku w okresie karmienia piersią; w przypadku stosowania u tych kobiet zaleca się obserwację noworodka w kierunku występowania efektów farmakologicznych wywołanych przez monoazotan izosorbidu.
Reklama
Mono Mack - efekty uboczne
Bardzo często może występować ból głowy zwłaszcza na początku leczenia; zwykle ustępujący po kilku dniach. Często - objawy mogące występować po pierwszej dawce lub podczas zwiększania dawki: senność, zawroty głowy, zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi i (lub) zapaść ortostatyczna wraz z odruchowym przyspieszeniem czynności serca, osłabienie. Niezbyt często: przemijające zaczerwienienie skóry, skórne reakcje uczuleniowe, nudności, wymioty, znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego wraz z towarzyszącym zaostrzeniem objawów dusznicowych, zapaść niekiedy połączona z zaburzeniami rytmu i zwolnieniem czynności serca oraz utratą przytomności. Bardzo rzadko: złuszczające zapalenie skóry. Podczas długotrwałego stosowania dużych dawek opisywano rozwój tolerancji na lek i inne donory tlenku azotu oraz zmniejszenie skuteczności tych leków (tolerancja krzyżowa); należy unikać długotrwałego podawania dużych dawek. Podczas stosowania preparatu może wystąpić przemijające zmniejszenie wysycenia tlenem krwi tętniczej na skutek względnej redystrybucji przepływu krwi do segmentów płuc o zmniejszonej wentylacji. Może to prowadzić do nasilenie niedotlenienia mięśnia sercowego u pacjentów z chorobą wieńcową.
Mono Mack - interakcje
Jednoczesne stosowanie z lekami powodującymi rozszerzenie naczyń krwionośnych, lekami przeciwnadciśnieniowymi, inhibitorami ACE, lekami blokującymi receptory β-adrenergiczne, antagonistami kanału wapniowego, lekami moczopędnymi, neuroleptykami lub trójcyklicznymi lekami przeciwdepresyjnymi, jak również z alkoholem może nasilać działanie obniżające ciśnienie tętnicze preparatu. Jednoczesne stosowanie monoazotanu izosorbidu i syldenafilu, wardenafilu lub tadalafilu lub stymulatora rozpuszczalnej cyklazy guanylanowej np. riocyguatu jest przeciwwskazane, gdyż może spowodować znaczne wzmocnienie działania obniżającego ciśnienie tętnicze preparatu. Jednoczesne stosowanie dihydroergotaminy może spowodować zwiększenie stężenia dihydroergotaminy i jej działania podwyższającego ciśnienie tętnicze.
Mono Mack - dawkowanie
Doustnie. 1 tabl. (100 mg) raz na dobę. Jeżeli pacjent nie przyjmował do tej pory azotanów i (lub) jego krążenie jest niestabilne zaleca się rozpoczęcie leczenia od mniejszej dawki np. 1/2 tabletki o przedłużonym uwalnianiu od 1. do 4. dnia leczenia. Począwszy od 5. dnia należy przyjmować 1 tabletkę o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę. Sposób podania. Tabl. należy przyjmować w całości, nie rozgryzać, popijając niewielką ilością płynu. Nie należy stosować dawek większych niż zalecane, ani zwiększać częstości dawkowania, gdyż może to spowodować zmniejszenie lub utratę skuteczności.
Mono Mack - uwagi
Lek może zaburzać zdolność reagowania na bodźce w stopniu mogącym utrudniać prowadzenie pojazdów mechanicznych, obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu, wykonywania pracy na wysokości; dotyczy to szczególnie początkowego okresu leczenia lub zwiększania dawki. Działanie to nasila się, jeśli jednocześnie spożywany jest alkohol.
