Sulperazon

Reklama

Sulperazon - skład

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g cefoperazonu w postaci soli sodowej oraz odpowiednio 500 mg lub 1 g sulbaktamu w postaci soli sodowej (w stosunku 1:1).

Reklama

Sulperazon - działanie

Półsyntetyczna cefalosporyna III generacji o szerokim spektrum działania bakteriobójczego. Mechanizm działania cefoperazonu polega na blokowaniu biosyntezy ściany komórkowej wrażliwego drobnoustroju. Sulbaktam nie wykazuje istotnego działania przeciwbakteryjnego wobec większości drobnoustrojów z wyjątkiem działania na Neisseriaceae oraz Acinetobacter. Jako nieodwracalny inhibitor bakteryjnych β-laktamaz hamuje rozkład antybiotyku, a wiążąc się z niektórymi białkami wiążącymi penicyliny zwiększa wrażliwość na antybiotyk szczepów wrażliwych. Cefoperazon z sulbaktamem działa bakteriobójczo na wszystkie drobnoustroje wrażliwe na cefoperazon; w przypadku wielu drobnoustrojów występuje działanie synergiczne. Cefoperazon w skojarzeniu z sulbaktamem działa in vitro na bakterie Gram-ujemne: Escherichia coli, Klebsiella spp., Enterobacter spp., Citrobacter spp., Haemophilus influenzae, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Morganella morganii, Providencia rettgeri, Providencia spp., Serratia spp. (włącznie z S. marcescens), Salmonella spp., Shigella spp., Pseudomonas aeruginosa i kilka innych gatunków Pseudomonas spp., Acinetobacter baumannii, Neisseria gonorrhoeae, Neisseria meningitidis, Bordetella pertussis, Yersinia enterocolitica, bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (szczepy wytwarzające penicylinazy i niewytwarzające ich), Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (paciorkowce β-hemolizujące z grupy A), Streptococcus agalactiae (paciorkowce β-hemolizujące z grupy B), większość innych szczepów paciorkowców β-hemolizujących, wiele szczepów Enterococcus faecalis, bakterie beztlenowe: pałeczki Gram-ujemne (w tym Bacteroides fragilis, inne gatunki Bacteroides spp. i Fusobacterium spp.), ziarenkowce Gram-dodatnie i Gram-ujemne (w tym Peptococcus, Peptostreptococcus i Veillonella spp.), pałeczki Gram-dodatnie (w tym Clostridium, Eubacterium i Lactobacillus spp.). Po podaniu pozajelitowym obie substancje czynne łatwo przenikają do tkanek i płynów ustrojowych, w tym żółci, pęcherzyka żółciowego, skóry i jej przydatków, jajowodów, jajników, macicy i innych, oraz przez łożysko i w nieznacznym stopniu do pokarmu kobiecego. Stężenia we krwi są proporcjonalne do podanej dawki. Około 85% dawki sulbaktamu i 25% dawki cefoperazonu jest wydalane z moczem, a około 70% cefoperazonu - z żółcią. T_0,5 cefoperazonu wynosi 1,7 h; sulbaktamu około 1 h. U pacjentów z niewydolnością wątroby lub niedrożnością dróg żółciowych T_0,5 cefoperazonu wydłuża się (w przypadku ciężkich zaburzeń 2–4 razy) i zwiększa się ilość leku wydalanego z moczem. U chorych z niewydolnością nerek T_0,5 sulbaktamu wydłuża się, w skrajnej niewydolności nerek nawet do 6,9–9,7 h; nie obserwuje się istotnych różnic parametrów farmakokinetycznych cefoperazonu. U dzieci średni T_0,5 cefoperazonu wynosi 1,44-1,88 h, a sulbaktamu 0,91-1,42 h.

Reklama

Sulperazon - wskazania

Leczenie zakażeń wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje: zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych, zakażenia górnych i dolnych dróg moczowych, zapalenie otrzewnej, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz inne zakażenia wewnątrz jamy brzusznej, posocznica, zapalenie skóry, tkanek miękkich, kości i stawów, stany zapalne w obrębie miednicy, zapalenie błony śluzowej macicy, rzeżączka i inne zakażenia dróg rodnych. Preparat może być stosowany w leczeniu skojarzonym z innymi antybiotykami.

Reklama

Sulperazon - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na cefoperazon, sulbaktam lub na inne leki z tej samej grupy, lub ciężka nadwrażliwość na antybiotyki β-laktamowe.

Reklama

Sulperazon - ostrzeżenia

U pacjentów przyjmujących antybiotyki β-laktamowe lub cefalosporyny, w tym cefoperazon lub sulbaktam, występowały ciężkie reakcje nadwrażliwości (anafilaktyczne), niekiedy zakończone zgonem. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest większe u osób ze stwierdzoną w wywiadzie nadwrażliwością na różne alergeny. W razie wystąpienia reakcji alergicznej należy przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie. Przed wdrożeniem leczenia cefoperazonem z sulbaktamem należy przeprowadzić dokładny wywiad w celu określenia, czy u pacjenta występowały wcześniej reakcje nadwrażliwości na cefalosporyny, penicyliny lub inne leki. Antybiotyki należy podawać z zachowaniem ostrożności u każdego pacjenta, u którego wystąpiły jakiekolwiek formy alergii, szczególnie na leki. Ciężkie reakcje anafilaktyczne należy natychmiast leczyć adrenaliną. Jeżeli to wskazane, należy podać tlen, steroidy dożylnie, przeprowadzić zabiegi na drogach oddechowych z intubacją włącznie. U pacjentów stosujących cefoperazon z sulbaktamem obserwowano ciężkie, niekiedy zakończone zgonem, reakcje skórne, w tym toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), zespół Stevensa–Johnsona (SJS) oraz złuszczające zapalenie skóry (erytrodermia). Jeśli u pacjenta wystąpią ciężkie reakcje skórne, należy zaprzestać stosowania leku i wdrożyć odpowiednie leczenie. Pacjenci uczuleni na penicyliny mogą również wykazywać nadwrażliwość na cefalosporyny, dlatego przed rozpoczęciem terapii lekiem, należy zebrać wywiad, czy u pacjenta nie występowały wcześniej reakcje nadwrażliwości na cefalosporyny, penicyliny lub inne leki. Cefoperazon należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny. Ostrzeżenia dotyczące cefoperazonu i sulbaktamu odnoszą się również do terapii skojarzonej. U osób z ciężką niedrożnością dróg żółciowych lub ciężką chorobą wątroby i współistniejącą niewydolnością nerek konieczna może być modyfikacja dawkowania (ze względu na wydłużenie T_0,5 cefoperazonu). Należy kontrolować stężenia cefoperazonu w surowicy i w razie konieczności dostosować dawkę leku. Jeśli stężenie cefoperazonu nie jest monitorowane, nie należy podawać więcej niż 2 g cefoperazonu na dobę.  W związku ze stosowaniem leku zgłaszano przypadki poważnych krwotoków, w tym prowadzących do zgonu. Ryzyko takie występuje u pacjentów będących na ubogiej diecie lub u pacjentów w stanach złego wchłaniania pokarmu, u pacjentów długotrwale odżywianych dożylnie oraz u pacjentów otrzymujących terapię przeciwzakrzepową. Należy obserwować, czy u tych pacjentów nie występują objawy krwawienia, małopłytkowości lub hipoprotrombinemii. Jeśli u pacjenta występuje długotrwałe krwawienie o niewyjaśnionej przyczynie, należy przerwać stosowanie leku. Podczas długotrwałego stosowania może wystąpić nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, dlatego w trakcie leczenia preparatem pacjenta należy uważnie obserwować. Zaleca się przeprowadzać okresowo badania kontrolne nerek, wątroby i układu krwiotwórczego. Należy szczególnie obserwować działanie leku u noworodków, zwłaszcza wcześniaków oraz u niemowląt i małych dzieci. Notowano występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD), o różnej ciężkości przebiegu: od lekkiej biegunki do zapalenia okrężnicy i zgonu. Możliwość wystąpienia CDAD należy rozważyć u każdego pacjenta z biegunką związaną ze stosowaniem antybiotyku. Konieczne jest dokładne zebranie wywiadu chorobowego, ponieważ donoszono o występowaniu CDAD nawet po upływie ponad dwóch miesięcy od podania preparatów przeciwbakteryjnych. W cięższych przypadkach konieczne może być doustne podawanie metronidazolu lub wankomycyny. Przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę. Stosowanie leku u niemowląt było skuteczne. Nie prowadzono szerszych badań nad podawaniem preparatu u wcześniaków i noworodków. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia wcześniaków i noworodków należy rozważyć potencjalne korzyści płynące z podania leku w stosunku do ryzyka, jakie wiąże się z jego zastosowaniem. Cefoperazon nie zmienia zdolności wiązania bilirubiny z białkami osocza. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. 1 g zawiera 67,1 mg sodu w fiolce, co odpowiada 3,4% maksymalnej zalecanej przez WHO 2 g dobowej dawki (RDI) sodu u osób dorosłych. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. 2 g zawiera 134,2 mg sodu w fiolce, co odpowiada 6,7% maksymalnej zalecanej przez WHO 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Reklama

Sulperazon - ciąża

Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Cefoperazon i sulbaktam przenikają przez barierę łożyskową. Lek w nieznacznym stopniu przenika do pokarmu kobiecego, należy zachować ostrożność w czasie podawania preparatu kobietom karmiącym. W badaniach przedklinicznych na szczurach nie stwierdzono żadnych zaburzeń płodności.

Reklama

Sulperazon - efekty uboczne

Bardzo często: neutropenia, leukopenia, dodatni wynik bezpośredniego testu Coombsa, zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie hematokrytu, trombocytopenia, zwiększenie we krwi aktywności AlAT, AspAT, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we krwi. Często: koagulopatia, eozynofilia, biegunka, nudności, wymioty, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi. Niezbyt często: ból głowy, pokrzywka, świąd, zapalenie żyły w miejscu iniekcji, ból w miejscu iniekcji, gorączka, dreszcze. Częstość nieznana: hipoprotrombinemia, wstrząs anafilaktyczny, reakcja anafilaktyczna, reakcja anafilaktoidalna (w tym wstrząs), reakcje nadwrażliwości, krwotok (w tym prowadzący do zgonu), zapalenie naczyń, niedociśnienie, rzekomobłoniaste zapalenie jelit, żółtaczka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, złuszczające zapalenie skóry, wysypka plamkowo-grudkowa, krwiomocz.

Sulperazon - interakcje

W skojarzeniu z alkoholem występuje reakcja disulfiramowa (zaczerwienienie twarzy, pocenie się, ból głowy, tachykardia). Ostrożnie stosować w połączeniu z aminoglikozydami - należy kontrolować czynność nerek. Z powodu niezgodności fizycznej nie należy mieszać roztworu leku z aminoglikozydami. Jeśli bierze się pod uwagę leczenie skojarzone, można je prowadzić w kolejnych, krótkotrwałych infuzjach dożylnych używając dwóch cewników dożylnych, które między podaniem leków (sulperazonu i aminoglikozydów) należy przepłukiwać odpowiednim płynem do rozcieńczania. Zaleca się również, aby dawki podawanego sulperazonu były tak rozłożone w ciągu doby, aby odstęp czasu między podaniem tego leku a podaniem aminoglikozydu był jak najdłuższy. Ze względu na możliwość wystąpienia niezgodności nie należy stosować roztworu mleczanowego Ringera i 2% roztworu chlorowodorku lidokainy do początkowego rozpuszczenia leku. Niemniej jednak, podczas dwustopniowego procesu rozpuszczania, jeśli do początkowego rozpuszczenia użyje się wody do wstrzykiwań, a do dalszego rozcieńczenia - roztworu mleczanowego Ringera lub 2% roztworu chlorowodorku lidokainy, niezgodność nie występuje.

Sulperazon - dawkowanie

Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli: 2-4 g/dobę w 2 dawkach co 12 h; w ciężkich zakażeniach do 8 g/dobę w 2 dawkach co 12 h (zalecana maksymalna dawka dobowa sulbaktamu wynosi 4 g czyli 8 g sulperazonu). Dzieci: 40-80 mg/kg mc./dobę w 2-4 dawkach co 6 h do 12 h. W zakażeniach ciężkich lub opornych na leczenie dawkę można zwiększyć do 160 mg/kg mc./dobę w 2 do 4 dawkach. U noworodków <8 dni lek podaje się co 12 h; maksymalna dawka dobowa sulbaktamu u dzieci wynosi 80 mg/kg mc.(160 mg/kg mc. sulperazonu) - w razie konieczności zastosowania większej dawki należy podać dodatkowo sam cefoperazon. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów ze znacznym zaburzeniem czynności nerek (CCr <30 ml/min) należy dostosować dawkę leku, w celu wyrównania zmniejszonego klirensu sulbaktamu: przy CCr 15-30 ml/min należy podawać maksymalnie 1 g sulbaktamu, co 12 h (maksymalna dawka dobowa sulbaktamu wynosi 2 g); przy CCr <15 ml/min podawać 500 mg sulbaktamu, co 12 h (maksymalna dawka dobowa sulbaktamu wynosi 1 g); w przypadkach ciężkich zakażeń może być konieczne dodatkowe podanie cefoperazonu. Lek należy podawać po dializie. U osób z ciężką niedrożnością dróg żółciowych lub ciężką chorobą wątroby i współistniejącą niewydolnością nerek konieczna może być modyfikacja dawkowania pod kontrolą stężenia cefoperazonu w surowicy; jeśli stężenie cefoperazonu nie jest monitorowane, nie należy podawać więcej niż 2 g cefoperazonu na dobę. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Przy krótkotrwałej infuzji dożylnej zawartość każdej fiolki należy rozpuścić w odpowiedniej objętości 5% roztworu glukozy, 0,9% roztworu chlorku sodu lub jałowej wody do wstrzykiwań, a następnie rozcieńczyć tym samym roztworem do objętości 20 ml. Infuzja powinna trwać od 15 do 60 min. Roztwór mleczanowy Ringera można stosować do podawania dożylnego, jednak nie należy go jednak używać do początkowego rozpuszczenia leku. Można go natomiast zastosować do infuzji dożylnej, jako rozcieńczalnik rozpuszczonego wstępnie proszku leku. Przy wstrzyknięciu dożylnym lek należy podawać przez co najmniej 3 min. Do rozcieńczenia roztworu do podawania domięśniowego można zastosować 2% roztwór chlorowodorku lidokainy, nie należy go jednak stosować do początkowego rozpuszczenia leku.

Sulperazon - uwagi

Podczas leczenia i w ciągu 5 dni po jego zakończeniu nie należy pić alkoholu. Podczas stosowania leku mogą wystąpić fałszywie dodatnie wyniki prób wykrywających glukozę w moczu metodą Benedicta lub Fehlinga. Lek nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Przechowywać w temperaturze poniżej 25 st.C. Sporządzony roztwór można przechowywać przez 24 godziny po rekonstytucji.