Tepadina - skład
1 fiolka zawiera 15 mg lub 100 mg tiotepy. Po rekonstytucji w 1,5 ml (fiolka 15 mg) lub 10 ml (fiolka 100 mg) wody do wstrzykiwań każdy mililitr roztworu zawiera 10 mg tiotepy (10 mg/ml).
Reklama
Tepadina - działanie
Lek cytotoksyczny. Działanie radiomimetyczne tiotepy polega na uwolnieniu rodników imin etylenowych, w wyniku czego, podobnie jak w przypadku radioterapii, dochodzi do rozerwania wiązań DNA np. poprzez alkilację guaniny w pozycji N-7, rozerwanie wiązania pomiędzy podstawą purynową i cukrem i uwolnienie alkilowanej guaniny. Z powodu silnych właściwości mieloablacyjnych tiotepa zwiększa immunosupresję i ablację szpiku kostnego biorcy i w ten sposób umacnia przeszczep; kompensuje to utratę efektu przeszczep przeciwko białaczce (GvL) związanego z chorobą przeszczep przeciwko gospodarzowi (GvHD). Jako środek alkilujący tiotepa wywołuje największe zahamowanie wzrostu komórek guza in vitro przy najmniejszym zwiększeniu stężenia preparatu. Tiotepa ulega szybkiemu i intensywnemu metabolizmowi w wątrobie, a jej metabolity wykryto w moczu w ciągu 1 h po wlewie. Główny czynny metabolit to TEPA (trietylenofosforamid). Wszystkie metabolity są wydalane z moczem. T0,5 wynosi 1,5-4,1 h.
Reklama
Tepadina - wskazania
Leczenie skojarzone z innymi chemioterapeutykami: z napromienianiem całego ciała lub bez, jako leczenie kondycjonujące przed allogenicznym lub autologicznym przeszczepem komórek macierzystych układu krwiotwórczego (HPCT) w chorobach układu krwiotwórczego u pacjentów dorosłych i dzieci; w leczeniu guzów litych u pacjentów dorosłych i dzieci, kiedy właściwym leczeniem jest chemioterapia wysokodawkowa z następowym przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego.
Reklama
Tepadina - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie ze szczepionką przeciwko żółtej febrze i szczepionkami zawierającymi żywe wirusy i bakterie. Ciąża i okres karmienia piersią.
Reklama
Tepadina - ostrzeżenia
W zależności od wskazań klinicznych należy stosować przetoczenia płytek i krwinek czerwonych oraz czynniki wzrostu, takie jak czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF). Podczas leczenia tiotepą i przez okres co najmniej 30 dni po przeszczepie zaleca się codzienne oznaczanie liczby krwinek białych i płytek krwi. W okresie neutropenii należy rozważyć stosowanie leków przeciwko zakażeniom w profilaktyce i leczeniu zakażeń. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania tiotepy u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, zwłaszcza z ciężką niewydolnością wątroby. Podczas leczenia takich pacjentów, po przeszczepie zaleca się regularne monitorowanie stężenia transaminaz, fosfatazy zasadowej i bilirubiny we krwi. U pacjentów po przebytej radioterapii przewyższającej 3 cykle chemioterapii lub równoważnej albo u osób po przeszczepie komórek macierzystych może wystąpić zwiększone ryzyko choroby zarostowej żył wątrobowych. Ostrożnie stosować u pacjentów z rozpoznanymi chorobami serca (należy regularnie monitorować czynność serca), u pacjentów z chorobami nerek (należy okresowo monitorować czynność nerek). Tiotepa może wywierać toksyczny wpływ na płuca, który może się kumulować się z działaniem innych leków cytotoksycznych (busulfan, fludarabina, cyklofosfamid). Wcześniejsze napromienianie mózgu lub czaszki i rdzenia kręgowego może przyczyniać się do wystąpienia ciężkich reakcji toksycznych (np. encefalopatia). Należy poinformować pacjenta o zwiększonym ryzyku rozwoju nowotworów wtórnych wskutek stosowania tiotepy.
Reklama
Tepadina - ciąża
Lek jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia, a przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać test ciążowy. Tiotepa może zaburzać płodność u mężczyzn i kobiet. Przed rozpoczęciem leczenia mężczyźni powinni postarać się o kriokonserwację nasienia i nie powinni płodzić potomstwa w okresie leczenia i przez rok po zakończeniu leczenia.
Reklama
Tepadina - efekty uboczne
Dorośli. Bardzo często: zwiększona podatność na zakażenia, posocznica, leukopenia, trombocytopenia, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, pancytopenia, granulocytopenia, ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, jadłowstręt, zmniejszony apetyt, hiperglikemia, splątanie, zaburzenia stanu psychicznego, ból i zawroty głowy, niewyraźne widzenie, encefalopatia, drgawki, zaburzenia czucia, zapalenie spojówek, osłabienie słuchu, ototoksyczność, szumy uszne, arytmia, obrzęk limfatyczny, nadciśnienie tętnicze, idiopatyczne zapalenie płuc, krwawienia z nosa, nudności, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie przełyku, wymioty, biegunka, niestrawność, ból brzucha, zapalenie jelit, zapalenie jelita grubego, choroba zarostowa żył wątrobowych, powiększenie wątroby, żółtaczka, wysypka, świąd, łysienie, ból pleców, ból mięśni lub stawów, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, brak plemników w ejakulacie, brak miesiączki, krwawienie z macicy, gorączka, osłabienie, dreszcze, obrzęki uogólnione, stan zapalny lub ból w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie błon śluzowych, zwiększenie masy ciała, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności aminotransferaz i amylazy we krwi. Często: wtórny nowotwór złośliwy związany z leczeniem, nadwrażliwość, niedoczynność przysadki mózgowej, niepokój, tętniak wewnątrzczaszkowy, zaburzenia pozapiramidowe, zaburzenia funkcji poznawczych, krwotok mózgowy, zaćma, tachykardia, niewydolność serca, krwotok, zator, obrzęk płuc, kaszel, zapalenie pęcherzyków płucnych, zaparcie, perforacja przewodu pokarmowego, niedrożność jelit, rumień, zaburzenia w oddawaniu moczu (m.in. oliguria), niewydolność nerek, zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz, objawy menopauzalne, niepłodność u kobiet i mężczyzn, niewydolność wielonarządowa, ból, zwiększone stężenie kreatyniny lub mocznika we krwi, zwiększenie aktywności GGT, AspAT i ALP. Niezbyt często: zespół wstrząsu toksycznego, majaczenie, nerwowość, omamy, pobudzenie, kardiomiopatia, zapalenie mięśnia sercowego, niedotlenienie, owrzodzenie przewodu pokarmowego, zaburzenia pigmentacji, erytrodermia łuszczycowa. Częstość nieznana: leukoencefalopatia, ciężkie toksyczne reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka. Dzieci i młodzież. Bardzo często: zwiększona podatność na zakażenia, posocznica, trombocytopenia, neutropenia z gorączką, niedokrwistość, pancytopenia, granulocytopenia, ostra choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, przewlekła choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, niedoczynność przysadki mózgowej, niedorozwój gonad, niedoczynność tarczycy, jadłowstręt, hiperglikemia, zaburzenia stanu psychicznego, ból głowy, encefalopatia, drgawki, krwotok mózgowy, zaburzenia pamięci, niedowład, osłabienie słuchu, zatrzymanie akcji serca, krwotok, zapalenie pęcherzyków płucnych, nudności, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wymioty, biegunka, ból brzucha, choroba zarostowa żył wątrobowych, wysypka, rumień, łuszczenie się skóry, zaburzenia pigmentacji, zahamowanie wzrostu, choroby pęcherza moczowego, gorączka, zapalenie błon śluzowych, ból, niewydolność wielonarządowa, podwyższenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności AlAT i AspAT, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi. Często: plamica małopłytkowa, wtórny nowotwór złośliwy związany z leczeniem, zaburzenia psychiczne wywołane ogólnym stanem zdrowia, ataksja, niewydolność sercowo-naczyniowa, niewydolność serca, nadciśnienie tętnicze, idiopatyczne zapalenie płuc, krwotok płucny, obrzęk płuc, krwawienia z nosa, niedotlenienie, zatrzymanie oddychania, zapalenie jelit, niedrożność jelit, niewydolność wątroby, niewydolność nerek, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zaburzenia elektrolitowe, wydłużenie czasu protrombinowego. Częstość nieznana: leukoencefalopatia, tętnicze nadciśnienie płucne, ciężkie toksyczne reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka.
Tepadina - interakcje
Jednoczesne stosowanie tiotepy ze szczepionkami przeciwko żółtej febrze (ryzyko śmiertelnej ogólnoustrojowej choroby wywołanej szczepieniem) jest przeciwwskazane. Żywe szczepionki wirusowe i bakteryjne nie powinny być podawane pacjentom otrzymującym immunosupresyjny środek chemioterapeutyczny (ryzyko ogólnoustrojowej, możliwie śmiertelnej choroby) i muszą upłynąć co najmniej 3 miesiące pomiędzy zakończeniem leczenia a szczepieniem. Ryzyko zwiększa się u osób, u których z powodu choroby podstawowej doszło już do immunosupresji. Jeśli to możliwe w zastępstwie należy zastosować inaktywowaną szczepionkę wirusową (poliomyelitis). Nie zaleca się stosowania tiotepy z fenytoiną i fosfenytoiną (ryzyko nasilenia drgawek wynikających ze zmniejszenia wchłaniania fenytoiny w przewodzie pokarmowym lub ryzyko zwiększenia toksyczności i utraty skuteczności tiotepy z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę). Należy rozważyć jednoczesne stosowanie z: cyklosporyną i takrolimusem (nadmierna immunosupresja z ryzykiem limfoproliferacji); sukcynylocholiną (tiotepa hamuje aktywność pseudocholinoesterazy w osoczu o 35-70%, działanie sukcynylocholiny może być wydłużone o 5-15 min); cyklofosfamidem (jeśli oba leki są obecne w tym samym schemacie leczenia kondycjonującego, tiotepę należy podawać po zakończeniu wlewu cyklofosfamidu); innymi środkami mielosupresyjnymi lub mielotoksycznymi, takimi jak cyklofosfamid, melfalan, busulfan, fludarabina, treosulfan (ryzyko niepożądanych reakcji hematologicznych z powodu nakładających się profilów toksyczności). Prawdopodobnie metabolizm tiotepy zachodzi w układzie enzymatycznym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie leku z inhibitorami CYP2B6 (np. klopidogrel i tiklopidyna) lub CYP3A4 (np. azole przeciwgrzybicze, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna i inhibitory proteazy) może prowadzić do zwiększenia stężenia tiotepy w osoczu i potencjalnego zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu TEPA. Jednoczesne podawanie induktorów cytochromu P450 (takich jak ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital) może prowadzić do zwiększenia metabolizmu tiotepy i w rezultacie do podwyższenia stężenia jej aktywnego metabolitu we krwi. Dlatego podczas jednoczesnego stosowania tiotepy i tych preparatów należy dokładnie monitorować stan kliniczny pacjenta. Tiotepa jest słabym inhibitorem CYP2B6 i może przez to zwiększać we krwi stężenia substancji metabolizowanych poprzez CYP2B6, takich jak ifosfamid, tamoksyfen, bupropion, efawirenz i cyklofosfamid. CYP2B6 katalizuje metaboliczną konwersję cyklofosfamidu do jego aktywnej postaci 4-hydroksy-cyklofofamidu (4-OHCP), dlatego jednoczesne stosowanie tiotepy może prowadzić do obniżenia stężenia aktywnego 4-OHCP. Podczas jednoczesnego stosowania tiotepy i tych preparatów należy monitorować stan kliniczny pacjenta. Z uwagi na dużą zmienność wewnątrzosobniczą stanu koagulacji podczas procesu złośliwego i możliwe interakcje pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i chemioterapeutykami przeciwnowotworowymi, w przypadku podjęcia decyzji o leczeniu pacjenta doustnym lekiem przeciwzakrzepowym należy zwiększyć częstość oznaczania wskaźnika INR.
Tepadina - dawkowanie
Podawanie preparatu powinno być nadzorowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu kondycjonującym przed przeszczepem komórek macierzystych układu krwiotwórczego.
Dożylnie. Dorośli. Autologiczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego: 125 mg/m2 pc./dobę (3,38 mg/kg mc./dobę) do 300 mg/m2 pc./dobę (8,10 mg/kg mc. /dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 do 4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 900 mg/m2 pc. (24,32 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. CHŁONIAK: od 125 mg/m2 pc./dobę (3,38 mg/kg mc./dobę) do 300 mg/m2 pc./dobę (8,10 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 do 4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 900 mg/m2 pc. (24,32 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. CHŁONIAK OUN: 185 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 370 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. SZPICZAK MNOGI: 150 mg/m2 pc./dobę (4,05 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 750 mg/m2 pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Guzy lite: od 120 mg/m2 pc./dobę (3,24 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów na dobę podawanych przez 2 do 5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 800 mg/m2 pc. (21,62 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. RAK SUTKA: od 120 mg/m2 pc./dobę (3,24 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 do 5 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 800 mg/m2 pc. (21,62 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. GUZY OUN: od 125 mg/m2 pc./dobę (3,38 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów na dobę podawanych przez 3 do 4 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 750 mg/m2 pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. RAK JAJNIKA: 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed autologicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 500 mg/m2 pc. (13,51 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. GUZY ZARODKOWE: od 150 mg/m2 pc./dobę (4,05 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (6,76 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 750 mg/m2 pc. (20,27 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Allogeniczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego: od 185 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) do 481 mg/m2 pc./dobę (13 mg/kg mc./dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów na dobę podawanych przez 1 do 3 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 555 mg/m2 pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. CHŁONIAK: 370 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 2 wlewów na dobę przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 370 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. SZPICZAK MNOGI: 185 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym wlewie przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 185 mg/m2 pc. (5 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. BIAŁACZKA: od 185 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) do 481 mg/m2 pc./dobę (13 mg/kg mc./dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów na dobę podawanych przez 1 do 2 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 555 mg/m2 pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. TALASEMIA: 370 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 2 wlewów na dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 370 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego.
Dzieci i młodzież. Autologiczny HPCT. Guzy lite: od 150 mg/m2 pc./dobę (6 mg/kg mc./dobę) do 350 mg/m2 pc./dobę (14 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 do 3 kolejnych dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 1050 mg/m2 pc. (42 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. GUZY OUN: od 250 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) do 350 mg/m2 pc./dobę (14 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed autologicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 1050 mg/m2 pc. (42 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Allogeniczny HPCT. Choroby układu krwiotwórczego: od 125 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 1 lub 2 wlewów na dobę podawanych przez 1 do 3 kolejnych dni przed allogenicznym HPCT w zależności od schematu leczenia skojarzonego z innymi chemioterapeutykami, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 375 mg/m2 pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. BIAŁACZKA: 250 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 2 wlewów na dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 250 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. TALASEMIA: od 200 mg/m2 pc./dobę (8 mg/kg mc./dobę) do 250 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 2 wlewów na dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 250 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. NAWRACAJĄCA CYTOPENIA: 125 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 3 kolejne dni przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 375 mg/m2 pc. (15 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. CHOROBY GENETYCZNE: 125 mg/m2 pc./dobę (5 mg/kg mc./dobę) w pojedynczym dobowym wlewie podawanym przez 2 kolejne dni przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 250 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. NIEDOKRWISTOŚĆ SIERPOWATA: 250 mg/m2 pc./dobę (10 mg/kg mc./dobę) w postaci 2 wlewów na dobę podanych przed allogenicznym HPCT, bez przekraczania całkowitej maksymalnej dawki łącznej 250 mg/m2 pc. (10 mg/kg mc.) w całym okresie leczenia kondycjonującego. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie zaleca się modyfikacji dawki, należy zachować ostrożność. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia czynności wątroby, zwłaszcza w przypadku ciężkiej niewydolności wątroby; nie zaleca się modyfikacji dawki w przypadku przemijających zmian parametrów wątrobowych. W badaniach klinicznych u pacjentów >65 lat stosowano takie same dawki łączne, jak u innych pacjentów; nie było potrzeby modyfikacji dawki. Sposób podania. Podawać w postaci wlewu dożylnego trwającego 2-4 h przy użyciu cewnika umieszczonego w żyle centralnej; zestaw do wlewu musi być wyposażony w filtr 0,2 µm. Każdą fiolkę 15 mg należy zrekonstytuować w 1,5 ml, a fiolkę 100 mg w 10 ml jałowej wody do wstrzykiwań. Całkowitą objętość zrekonstytuowanych próbek, które mają być wstrzyknięte, należy przed podaniem dodatkowo rozcieńczyć w 500 ml roztworu do wstrzykiwań, zawierającego chlorek sodu (9 mg/ml) lub 1000 ml, jeśli dawka wynosi >500 mg. U dzieci, jeśli dawka wynosi <250 mg, można użyć odpowiedniej objętości roztworu do wstrzykiwań zawierającego chlorek sodu (9 mg/ml), tak aby otrzymać lek o stężeniu końcowym 0,5-1 mg/ml.
Tepadina - uwagi
Lek może wywierać znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn (mogą wystąpić m.in.: zawroty głowy, bóle głowy i niewyraźne widzenie).
