Trizivir - skład
1 tabl. powl. zawiera 300 mg abakawiru w postaci siarczanu, 150 mg lamiwudyny oraz 300 mg zydowudyny.
Reklama
Trizivir - działanie
Abakawir, lamiwudyna i zydowudyna są nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) i silnymi selektywnymi inhibitorami replikacji wirusa HIV-1 i HIV-2. Wszystkie trzy substancje są kolejno metabolizowane przez wewnątrzkomórkowe kinazy do odpowiednich 5`-trójfosforanów (TP). Trójfosforan lamiwudyny i trójfosforan karbowiru (aktywna trójfosforanowa postać abakawiru) i trójfosforan zydowudyny stanowią substraty i są zarazem kompetycyjnymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy wirusa HIV. Niemniej jednak głównym mechanizmem ich działania przeciwwirusowego jest włączanie się w postaci monofosforanów do łańcucha DNA wirusa, prowadzące do zakończenia replikacji. Trójfosforany abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny wykazują znacząco mniejsze powinowactwo do polimeraz DNA komórek gospodarza. Abakawir, lamiwudyna i zydowudyna wchłaniają się szybko i dobrze z przewodu pokarmowego (biodostępność wynosi odpowiednio ok. 83%, 80-85% i 60-70%). Stopień wiązania z białkami osocza wynosi: ok. 49% - abakawir; <36% - lamiwudyna; 34-38% - zydowudyna. Abakawir jest metabolizowany w wątrobie, z udziałem dehydrogenazy alkoholowej i mechanizmu glukuronidacji, do kwasu 5`-karboksylowego i 5`-glukuronidu; wydalany jest głównie z moczem - 83% (w postaci metabolitów; w ok. 2% w postaci niezmienionej); częściowo z kałem. Metabolizm ma niewielki udział w procesach eliminacji lamiwudyny; jest wydalana głównie w postaci niezmienionej z moczem. Głównym metabolitem zydowudyny, występującym zarówno w osoczu jak i w moczu, jest 5`-glukuronid, który stanowi 50-80% podanej dawki wydalanej z moczem. Średni T0,5 abakawiru wynosi około 1,5 h; lamiwudyny - 5-7 h; zydowudyny - 1,1 h.
Reklama
Trizivir - wskazania
Leczenie dorosłych zakażonych wirusem HIV. Ten lek złożony zastępuje trzy składniki - abakawir, lamiwudynę i zydowudynę - podawane w postaci oddzielnych preparatów w podobnych dawkach. Zaleca się rozpoczęcie leczenia od osobnego podawania abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny w ciągu pierwszych 6-8 tyg. Wybierając lek złożony należy uwzględnić nie tylko kryterium przestrzegania przez pacjenta zalecanego reżimu leczenia, ale przede wszystkim przewidywaną skuteczność leczenia oraz ryzyko wynikające z zastosowania każdego z trzech analogów nukleozydów. Korzystne działanie preparatu wykazano głównie na podstawie wyników badań przeprowadzonych u pacjentów dotychczas nieleczonych lekami przeciwretrowirusowymi lub u pacjentów z niezaawansowaną chorobą, leczonych niezbyt intensywnie preparatami przeciwretrowirusowymi. W przypadku pacjentów z dużym mianem wirusa (>100 000 kopii/ml) wybór terapii wymaga szczególnej rozwagi. Ogólnie, supresja wirusologiczna przy zastosowaniu schematu złożonego z trzech leków nukleozydowych może być mniejsza od uzyskanego przy zastosowaniu innych terapii wielolekowych, szczególnie tych zawierających wzmocnione inhibitory proteazy lub nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy; w związku z tym zastosowanie leku złożonego zawierającego abakawir, lamiwudynę i zydowudynę należy brać pod uwagę jedynie w szczególnych okolicznościach (np. współistniejące zakażenie prątkami gruźlicy). Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem powinno się przeprowadzić badanie obecności alleli HLAB*5701 u każdego pacjenta, niezależnie od pochodzenia rasowego; abakawiru nie należy stosować u pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701.
Reklama
Trizivir - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na abakawir, lamiwudynę i zydowudynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Końcowe stadium choroby nerek. Ze względu na zydowudynę, preparat jest przeciwwskazany u pacjentów z neutropenią (<0,75 x 109/l) lub z nieprawidłowym, zmniejszonym stężeniem hemoglobiny (<7,5 g/dl lub 4,65 mmol/l).
Reklama
Trizivir - ostrzeżenia
W związku z brakiem wystarczających danych, nie zaleca się stosowania leku złożonego u dzieci i młodzieży. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku złożonego nie została określona u pacjentów z istotnymi współistniejącymi chorobami - nie zaleca się stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z występującym jednocześnie zakażeniem HIV i przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje większe ryzyko ciężkich i potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby - pacjentów tych należy monitorować zgodnie z obowiązującymi w praktyce standardami. Jeżeli są dowody pogorszenia czynności wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. Jeżeli leczenie preparatem złożonym u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV przez 4 mies., ponieważ odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C jednoczesne zastosowanie rybawiryny z zydowudyną nie jest zalecane z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia niedokrwistości. Należy przerwać stosowanie preparatu, jeśli kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe lub nieprawidłowe wskaźniki laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. Pacjentów rozpoczynających złożoną terapię przeciwretrowirusową (CART) należy obserwować, zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach leczenia, pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej (reakcji zapalnej na niewywołujące dotąd objawów lub utajone patogeny oportunistyczne); wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Pacjentów, zwłaszcza z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) długotrwale stosujących CART należy monitorować pod kątem objawów takich jak: bóle stawów, sztywność, trudności w poruszaniu się, które mogą być objawami martwicy kości. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi - w trakcie leczenia preparatem należy monitorować stężenie lipidów i glukozy we krwi oraz postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV; zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Podczas stosowania abakawiru mogą wystąpić zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości. Charakteryzują się występowaniem objawów wskazujących na zmiany wielonarządowe; w przebiegu prawie wszystkich reakcji nadwrażliwości częścią zespołu chorobowego jest gorączka i (lub) wysypka, ponadto mogą występować objawy ze strony układu oddechowego i objawy żołądkowo-jelitowe. Ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości na abakawir jest duże u pacjentów z dodatnim wynikiem badania obecności alleli HLA-B*5701, choć reakcje nadwrażliwości na abakawir mogą także wystąpić u pacjentów, którzy nie są nosicielami tych alleli. Ze względu na powyższe należy przestrzegać następujących zaleceń: status nosicielstwa HLA-B*5701 musi zawsze być udokumentowany przed rozpoczęciem leczenia; nigdy nie należy rozpoczynać leczenia abakawirem u pacjentów, u których występuje HLA-B*5701 ani u pacjentów, u których nie występuje HLA-B*5701, ale podejrzewano wystąpienie reakcji nadwrażliwości na abakawir podczas stosowanego wcześniej schematu leczenia zawierającego abakawir; należy natychmiast przerwać leczenie abakawirem, nawet u pacjentów bez alleli HLA-B*5701, jeśli podejrzewa się wystąpienie reakcji nadwrażliwości (opóźnienie przerwania leczenia po wystąpieniu nadwrażliwości może prowadzić do wystąpienia zagrażającej życiu reakcji); po przerwaniu leczenia abakawirem z powodu podejrzenia reakcji nadwrażliwości, pacjent nie może już nigdy przyjmować abakawiru ani innych leków złożonych zawierających abakawir (należy poinstruować pacjentów, aby usunęli wszelkie pozostałe tabletki zawierające abakawir). Ponowne rozpoczęcie stosowania abakawiru po podejrzeniu wystąpienia reakcji nadwrażliwości może spowodować szybki nawrót objawów w ciągu kilku godzin; nawrót jest zwykle cięższy niż reakcja początkowa i może wystąpić zagrażające życiu obniżenie ciśnienia tętniczego oraz zgon. Rzadko, u pacjentów, którzy przerwali leczenie abakawirem z przyczyn innych niż objawy reakcji nadwrażliwości, występowały również zagrażające życiu reakcje w ciągu kilku godzin po ponownym rozpoczęciu leczenia abakawirem; ponowne rozpoczęcie podawania abakawiru u tych pacjentów powinno odbywać się w warunkach, gdzie pomoc medyczna jest łatwo dostępna. Nie można potwierdzić ani wykluczyć przyczynowego związku między leczeniem abakawirem, a ryzykiem zawału serca; przepisując abakawir należy podjąć działania zmierzające do minimalizacji wszystkich czynników ryzyka, których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii). Podczas stosowania zydowudyny może wystąpić kwasica mleczanowa - należy przerwać leczenie zydowudyną w przypadku wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii lub szybkiego zwiększania się aktywności aminotransferaz. Zydowudynę należy stosować ostrożnie u wszystkich pacjentów (zwłaszcza otyłych kobiet) ze stwierdzonym powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia choroby wątroby oraz stłuszczenia wątroby (włączając niektóre leki i alkohol); szczególnie narażeni mogą być pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni interferonem alfa i rybawiryną; pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować. Leczenie zydowudyną jest związane z utratą podskórnej tkanki tłuszczowej, która ma związek z toksycznością mitochondrialną (utrata tkanki tłuszczowej, w szczególności w obrębie twarzy, kończyn i pośladków, może nie być odwracalna). Pacjentów stosujących zydowudynę należy regularnie badać w celu wykrycia objawów lipoatrofii; w razie podejrzenia rozwoju lipoatrofii, należy zastosować leczenie alternatywne. W trakcie stosowania zydowudyny należy starannie monitorować parametry hematologiczne. U pacjentów z zaawansowanym objawowym zakażeniem HIV zaleca się zwykle wykonywanie badań krwi przynajmniej co 2 tyg. podczas pierwszych 3 mies. leczenia, a później co najmniej raz w miesiącu. U pacjentów we wczesnym stadium zakażenia HIV badania krwi można wykonywać rzadziej, np. co 1-3 mies., w zależności od ogólnego stanu pacjenta. Może być konieczna zmiana dawkowania zydowudyny, jeżeli podczas leczenia preparatem złożonym wystąpi ciężka niedokrwistość lub zahamowanie szpiku lub u pacjentów, u których przed leczeniem stwierdzono zahamowanie czynności szpiku, np. stężenie hemoglobiny <9 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych <1,0 x 109/l. Jeżeli odpowiednie dobranie dawki preparatu złożonego nie będzie możliwe, wówczas należy zastosować zydowudynę i lamiwudynę jako oddzielne leki. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek z CCr 30-49 ml/min, przyjmujących preparat, może wystąpić 1,6-3,3-krotnie zwiększona ekspozycja (AUC) na lamiwudynę w porównaniu do pacjentów z CCr ≥50 ml/min. Pacjentów przyjmujących preparat, u których CCr utrzymuje się na poziomie 30-49 ml/min, należy monitorować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z lamiwudyną, zwłaszcza toksycznego wpływu na krew. W przypadku wystąpienia bądź nasilenia objawów neutropenii lub niedokrwistości, wskazane jest dostosowanie dawki lamiwudyny, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, co nie jest możliwe przy zastosowaniu leku Trizivir. Należy przerwać jego stosowanie i ustalić schemat leczenia opierając się o jego poszczególne składniki. Chociaż wykazano, że skuteczna supresja wirusa za pomocą terapii przeciwretrowirusowej znacznie zmniejsza ryzyko przeniesienia zakażenia drogą płciową, nie można wykluczyć resztkowego ryzyka. Należy przestrzegać środków ostrożności w celu uniknięcia zakażenia, zgodnie z wytycznymi krajowymi. Nie ma dotychczas wystarczających danych odnośnie skuteczności i bezpieczeństwa jednoczesnego stosowania tego leku złożonego z NNRTI lub PI. Preparatu nie należy stosować z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę lub emtrycytabinę. Należy unikać stosowania stawudyny z zydowudyną w tym samym czasie. Skojarzone stosowanie lamiwudyny i kladrybiny nie jest zalecane. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jednostkę dawkowania, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
Reklama
Trizivir - ciąża
Wykazano znaczne zmniejszenie częstości przenoszenia zakażenia HIV z matki na płód po zastosowaniu zydowudyny u kobiet ciężarnych oraz później u noworodka. Nie ma informacji dotyczących stosowania tego leku złożonego w ciąży. Pewna ilość danych dotyczących skojarzonego stosowania u kobiet w ciąży poszczególnych substancji czynnych, tj. abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny, wskazuje na brak toksyczności wywołującej wady rozwojowe (ponad 300 wyników dotyczących narażenia w I trymestrze). Duża ilość danych dotyczących kobiet w ciąży przyjmujących lamiwudynę lub zydowudynę wskazuje na brak toksyczności wywołującej wady rozwojowe (ponad 3000 wyników dotyczących narażenia na każdą z substancji, z czego 2000 wyników obejmowało jednoczesne narażenie na lamiwudynę i zydowudynę). Pewna ilość danych (ponad 600 wyników z I trymestru) wskazuje na brak toksyczności abakawiru wywołującej wady rozwojowe. Ryzyko wystąpienia wad rozwojowych jest mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę wspomnianą powyżej dość dużą ilość dostępnych danych. U pacjentek jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby, leczonych preparatami zawierającymi lamiwudynę, które następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość wystąpienia nawrotu zapalenia wątroby po zaprzestaniu stosowania lamiwudyny. Analogi nukleozydów i nukleotydów mogą w różnym stopniu wpływać na czynność mitochondriów, co jest w największym stopniu widoczne w przypadku stawudyny, dydanozyny i zydowudyny. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów (dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę). Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy), rzadziej zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie preparatu, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko. Abakawir, lamiwudyna, jak i zydowudyna są wydzielane do mleka kobiecego. Aby uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, aby kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt. Abakawir, lamiwudyna ani zydowudyna nie wpływają na płodność (badania na zwierzętach). Wykazano, że zydowudyna nie wpływa na liczbę, morfologię lub ruchliwość plemników u mężczyzn.
Reklama
Trizivir - efekty uboczne
Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zaburzenia parametrów metabolicznych, tj. zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności, na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej); zgłaszano również przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w sytuacji poprawy czynności układu immunologicznego pacjenta, jednakże czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one pojawić się wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Obserwowano przypadki martwicy kości, głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez wirus HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu. Abakawir. Nadwrażliwość (często), z objawami takimi jak: wysypka (zwykle plamkowo-grudkowa lub pokrzywkowa), nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, duszność, kaszel, ból gardła, zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, niewydolność oddechowa, gorączka, letarg, złe samopoczucie, obrzęki, limfadenopatia, niedociśnienie, zapalenie spojówek, anafilaksja, ból głowy, parestezje, limfopenia, podwyższone wartości testów czynności wątroby, zapalenie wątroby, niewydolność wątroby, ból mięśni (rzadko rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych), ból stawów, zwiększona aktywność CPK, podwyższone stężenie kreatyniny, niewydolność nerek - prawie wszyscy pacjenci, u których rozwijają się reakcje nadwrażliwości mają gorączkę i (lub) wysypkę (zwykle plamkowo-grudkową lub pokrzywkową), jako część zespołu chorobowego, jednakże reakcje mogą wystąpić mimo braku wysypki lub gorączki. Nadwrażliwość może zakończyć się zgonem. Często: jadłowstręt, ból głowy, nudności, wymioty, biegunka, wysypka (bez objawów ogólnych), gorączka, letarg, zmęczenie. Rzadko: zapalenie trzustki. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa–Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Lamiwudyna. Często: ból głowy, bezsenność, kaszel, objawy ze strony nosa, nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, wysypka, łysienie, bóle stawowe, choroby mięśni, zmęczenie, złe samopoczucie, gorączka. Niezbyt często: neutropenia i niedokrwistość (obie czasami ciężkie), trombocytopenia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko: zapalenie trzustki, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, zapalenie wątroby, rabdomioliza. Bardzo rzadko: aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa, obwodowa neuropatia (lub parestezje). Zydowudyna. Do najcięższych działań niepożądanych należą: niedokrwistość (której leczenie może wymagać przetoczeń krwi), neutropenia i leukopenia; częściej notuje się je u chorych leczonych większymi dawkami (1200-1500 mg/dobę) oraz u chorych w zaawansowanym stadium zakażenia HIV (szczególnie wtedy, gdy przed rozpoczęciem leczenia notowano zmniejszoną rezerwę szpikową) oraz szczególnie u chorych, u których liczba komórek CD4 jest mniejsza niż 100/mm3. Częstość występowania neutropenii jest także większa u chorych, u których na początku leczenia zydowudyną notowano zmniejszoną liczbę granulocytów obojętnochłonnych, małe stężenia hemoglobiny i witaminy B12 we krwi. Leczenie zydowudyną może powodować kwasicę mleczanową (czasami zakończoną zgonem, zazwyczaj w połączeniu z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem wątroby) oraz utratę podskórnej tkanki tłuszczowej, w szczególności w obrębie twarzy, kończyn i pośladków (lipoatrofia). Bardzo często: ból głowy, nudności. Często: niedokrwistość, neutropenia, leukopenia, zawroty głowy, wymioty, ból brzucha, biegunka, zwiększenie we krwi aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny, ból mięśni, złe samopoczucie. Niezbyt często: pancytopenia (z hipoplazją szpiku kostnego), trombocytopenia, duszność, wzdęcia, wysypka, świąd, miopatia, gorączka, uogólniony ból, astenia. Rzadko: czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego, kwasica mleczanowa bez hipoksemii, jadłowstręt, niepokój, depresja, drgawki, zaburzenia postrzegania, bezsenność, parestezje, senność, kardiomiopatia, kaszel, zapalenie trzustki, dyspepsja, przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenie smaku, choroby wątroby (w tym ciężka hepatomegalia ze stłuszczeniem), przebarwienia skóry i paznokci, pokrzywka, potliwość, częste oddawanie moczu, ginekomastia, dreszcze, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne. Bardzo rzadko: niedokrwistość aplastyczna.
Trizivir - interakcje
Abakawir, lamiwudyna i zydowudyna nie są znacząco metabolizowane z udziałem enzymów cytochromu P450, takich jak CYP3A4, CYP2C9 i CYP2D6; nie są też induktorami lub inhibitorami tych izoenzymów - ryzyko interakcji z przeciwretrowirusowymi inhibitorami proteazy (IP), nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NNRTI) i innymi lekami metabolizowanymi z udziałem enzymów P450 jest mało prawdopodobne. Lamiwudyna i zydowudyna nie hamują enzymów cytochromu P450. Abakawir wykazuje ograniczone możliwości hamowania procesów metabolicznych z udziałem enzymu CYP3A4. Badania in vitro wykazały, że abakawir nie hamuje enzymów CYP2C9 ani CYP2D6 oraz że może hamować cytochrom P450 1A1 (CYP1A1). Abakawir jest metabolizowany przez UDP-glukuronylotransferazę (UGT) oraz przez dehydrogenazę alkoholową; jednoczesne podawanie leków wzmagających lub hamujących enzymy UGT lub leków eliminowanych przez dehydrogenazę alkoholową może zmieniać narażenie na abakawir. Lamiwudyna jest wydalana przez nerki; aktywne wydzielanie nerkowe lamiwudyny do moczu dobywa się przy udziale nośników kationów organicznych (OCT); jednoczesne podawanie lamiwudyny z inhibitorami OCT może zwiększać narażenie na lamiwudynę. Zydowudyna jest przede wszystkim metabolizowana przez enzymy UGT; jednoczesne podanie induktorów lub inhibitorów enzymów UGT może zmienić narażenie na zydowudynę. Podczas stosowania leku złożonego mogą wystąpić wszelkiego rodzaju interakcje typowe dla każdej z substancji czynnych. Dydanozyna - nie ma konieczności modyfikacji dawkowania leku złożonego. Stawudyna - antagonizm działania pomiędzy stawudyną i zydowudyną, który może powodować zmniejszenie skuteczności obu leków - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Atowakon - może zwiększać AUC zydowudyny, dostępne są jedynie ograniczone dane, znaczenie kliniczne nie jest znane. Emtrycytabina - zarówno lamiwudyna, jak i emtrycytabina są analogami cytydyny, istnieje ryzyko interakcji wewnątrzkomórkowych - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Klarytromycyna (p.o.) - zmniejsza wchłanianie zydowudyny o około 12% - podawać w odstępie przynajmniej 2 h. Ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem) - zwiększa AUC lamiwudyny (zahamowanie aktywności OCT); lamiwudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę ko-trimoksazolu - dopóki u pacjenta nie wystąpią objawy zaburzenia czynności nerek, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania, jednak pacjenta należy obserwować; należy unikać podawania lamiwudyny z dużymi dawkami ko-trimoksazolu stosowanymi w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy. Flukonazol, kwas walproinowy, probenecyd - zwiększają AUC zydowudyny (inhibicja UGT) - pacjentów stosujących te leki z preparatem należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny. Silne induktory enzymów, takie jak ryfampicyna, fenobarbital i fenytoina - mogą poprzez swoje działanie na UGT zmniejszać stężenia abakawiru i zydowudyny we krwi - brak wystarczających danych do sformułowania zaleceń dotyczących modyfikacji dawki. Zydowudyna może zmniejszać lub zwiększać stężenie fenytoiny we krwi - należy monitorować stężenie fenytoiny. Ranitydyna, cymetydyna - są częściowo eliminowane przez nerkowy układ nośników kationów organicznych, jednak klinicznie znaczące interakcje z lamiwudyną są mało prawdopodobne - nie ma konieczności dostosowania dawki. Kladrybina - hamowanie wewnątrzkomórkowej fosforylacji kladrybiny przez lamiwudynę, utrata skuteczności kladrybiny - jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. Metadon - zwiększa AUC zydowudyny - pacjentów należy obserwować w celu wychwycenia objawów toksyczności zydowudyny; abakawir zwiększa o 22% średni klirens metadonu - u większości pacjentów konieczność modyfikacji dawki metadonu jest mało prawdopodobna, niekiedy może być konieczne ponowne dobranie dawki metadonu. Retinoidy (np. izotretynoina) - są eliminowane za pośrednictwem dehydrogenazy alkoholowej, interakcja z abakawirem jest możliwa, ale nie została zbadana; brak wystarczających danych do sformułowania zaleceń dotyczących modyfikacji dawki. Etanol - zwiększa AUC abakawiru (hamowanie dehydrogenazy alkoholowej), obserwacje te nie zostały uznane za klinicznie istotne, nie ma konieczności modyfikacji dawki. Rybawiryna - zaostrzenie niedokrwistości spowodowanej rybawiryną podczas leczenia skojarzonego z zydowudyną - nie stosować jednocześnie, należy rozważyć zastąpienie zydowudyny w złożonych schematach ART, jeżeli takie już zostały rozpoczęte (jest to szczególnie ważne u pacjentów, u których wcześniej stosowana zydowudyna wywoływała niedokrwistość). Leki o potencjalnym działaniu mielosupresyjnym, np. pentamidyna podawana ogólnie, dapson, pirymetamin, ko-trimoksazol, amfoterycyna, flucytozyna, gancyklowir, interferon, winkrystyna, winblastyna i doksorubicyna (szczególnie stosowane w leczeniu ostrych stanów chorobowych) - zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych zydowudyny - w przypadku konieczności jednoczesnego stosowania należy szczególnie uważnie monitorować czynność nerek i parametry hematologiczne, a w razie konieczności zmniejszyć dawki jednego lub kilku leków. Ograniczone dane z badań klinicznych nie wykazują istotnego zwiększenia ryzyka działań niepożądanych zydowudyny w przypadku jej jednoczesnego podawania z ko-trimoksazolem, pentamidyną w postaci aerozolu, pirymetaminą i acyklowirem w dawkach stosowanych w profilaktyce. Podanie roztworu sorbitolu (3,2 g; 10,2 g; 13,4 g) jednocześnie z pojedynczą dawką 300 mg lamiwudyny w postaci roztworu doustnego spowodowało u dorosłych zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na lamiwudynę (AUC) o 14%, 32% i 36% oraz wartości Cmax lamiwudyny o 28%, 52% i 55%. Jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego skojarzonego stosowania lamiwudyny z lekami zawierającymi sorbitol lub inne osmotycznie działające poliole lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol). Należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1 w sytuacjach, gdy nie można uniknąć długotrwałego podawania skojarzonego. Jednoczesne podanie pojedynczej dawki riocyguatu (0,5 mg) pacjentom zakażonym HIV, przyjmującym w skojarzeniu abakawir, dolutegrawir i lamiwudynę (w dawce 600 mg/50 mg/300 mg raz na dobę), powodowało ok. 3-krotne zwiększenie AUC riocyguatu, w porównaniu do wartości AUC riocyguatu, zgłaszanych u osób zdrowych. Może być konieczne zmniejszenie dawki riocyguatu. W celu sprawdzenia zaleceń dotyczących dawkowania riocyguatu, należy zapoznać się informacją o tym leku.
Trizivir - dawkowanie
Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Dorośli (≥18 lat): 1 tabl. 2 razy na dobę. W przypadku, gdy zachodzi konieczność przerwania stosowania lub zmniejszenia dawki jednej z substancji czynnych, dostępne są oddzielne preparaty zawierające abakawir, lamiwudynę i zydowudynę. Szczególne grupy pacjentów. Zmiana dawkowania zydowudyny może być konieczna w przypadku, gdy stężenie hemoglobiny zmniejszy się <9,0 g/dl (5,59 mmol/l) lub liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy <1,0x109/l - zaleca się wtedy stosowanie abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny w postaci oddzielnych preparatów. U pacjentów z CCr <50 ml/min stężenie lamiwudyny i zydowudyny jest zwiększone - zaleca się stosowanie abakawiru, lamiwudyny i zydowudyny w postaci oddzielnych preparatów. U pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby (5-6 wg Child-Pugh) zalecana jest ścisła kontrola, obejmująca, jeżeli to możliwe, kontrolę stężenia abakawiru we krwi; nie zaleca się stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Brak danych dotyczących farmakokinetyki u pacjentów w wieku >65 lat; ze względu na związane z wiekiem zmiany, takie jak osłabienie czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych zachować szczególną ostrożność. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży - nie stosować. Sposób podania. Preparat można przyjmować na czczo lub w trakcie posiłków.
Trizivir - uwagi
Podczas podejmowania decyzji o prowadzeniu pojazdów i obsługiwaniu maszyn należy brać pod uwagę stan kliniczny pacjenta oraz możliwe działania niepożądane leku.
