Wilzin - skład
1 kaps. zawiera 25 mg lub 50 mg cynku w postaci dwuwodnego octanu cynku. Kaps. 50 mg zawierają żółcień pomarańczową.
Reklama
Wilzin - działanie
Preparat zmniejszający wchłanianie miedzi u pacjentów z chorobą Wilsona. Aktywność dwuwodnego octanu cynku jest związana z kationem cynku, który blokuje wchłanianie jelitowe miedzi występującej w żywności oraz resorpcję endogennie wydzielanej miedzi. Cynk indukuje wytwarzanie metalotioneiny obecnej w komórkach nabłonka jelit (enterocytach). Jest to białko, które wiąże miedź, zapobiegając w ten sposób przeniesieniu miedzi do krwi. Związana miedź po złuszczeniu się komórek nabłonkowych jelita jest wydalana z kałem. Cynk jest wchłaniany w jelicie cienkim, a kinetyka jego wchłaniania sugeruje tendencję do nasycenia podczas podawania wzrastających dawek. Wchłanianie cynku zmniejsza się z podażą cynku. Kształtuje się ono na poziomie 30-60% podczas dostarczania cynku z pożywieniem (7-15 mg/dobę) i maleje do 7% w przypadku stosowania dawek farmakologicznych wynoszących 100 mg/dobę. We krwi 80% wchłoniętego cynku znajduje się w erytrocytach, większa część pozostałej ilości cynku jest związana z albuminą i innymi białkami osocza. Głównym organem magazynującym cynk jest wątroba. W przebiegu terapii podtrzymującej cynkiem, stężenie cynku w wątrobie jest zwiększone. T0,5 eliminacji cynku z osocza u zdrowych osobników wynosi ok. 1 h po podaniu dawki 45 mg. Cynk jest wydalany głównie z kałem i nieznacznie z moczem i potem.
Reklama
Wilzin - wskazania
Leczenie choroby Wilsona.
Reklama
Wilzin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych.
Reklama
Wilzin - ostrzeżenia
Dwuwodny octan cynku nie jest zalecany w leczeniu początkowym pacjentów, u których wystąpiły objawy choroby, ze względu na przedłużony czas, po którym występuje działanie terapeutyczne leku. Pacjenci, u których wystąpiły objawy choroby, muszą być początkowo leczeni lekiem chelatującym; z chwilą, gdy stężenie miedzi zmniejszy się (poniżej progu toksyczności), a stan kliniczny pacjenta ustabilizuje się, można rozważyć podjęcie leczenia podtrzymującego dwuwodnym octanem cynku. Niemniej oczekując na indukowane cynkiem wytwarzanie metalotioneiny w dwunastnicy, a w konsekwencji na skuteczne hamowanie wchłaniania miedzi, dwuwodny octan cynku można podawać pacjentom, u których wystąpiły objawy choroby, łącznie z lekiem chelatującym. Na początku leczenia może wystąpić pogorszenie stanu klinicznego pacjenta, co obserwowano także w czasie stosowania leków chelatujących. Nie wyjaśniono, czy jest to związane z mobilizacją zasobów miedzi czy z naturalnym przebiegiem choroby. W takich przypadkach zalecana jest zmiana sposobu leczenia. U pacjentów, u których stwierdzono nadciśnienie wrotne, należy zachować ostrożność w czasie przechodzenia z leczenia lekiem chelatującym na leczenie preparatem, jeśli stan pacjenta jest dobry i pacjent dobrze toleruje leczenie. Spośród 16 pacjentów objętych badaniem klinicznym, dwóch zmarło na skutek niewydolności wątroby oraz znacznego nadciśnienia wrotnego po zmianie leczenia penicylaminą na leczenie cynkiem. Celem leczenia jest utrzymanie stężenia nie związanej miedzi w osoczu krwi (miedź zawarta w osoczu, nie występująca w ceruloplazminie) mniejszego niż 250 µg/l (wartość prawidłowa: 100-150 µg/l) oraz stężenia miedzi eliminowanej z moczem na poziomie mniejszym niż 125 µg/24 h (wartość prawidłowa: <50 µg/24 h). Miedź zawartą w osoczu, nie występująca w ceruloplazminie, oblicza się przez odjęcie miedzi występującej w ceruloplazminie od całkowitej zawartości miedzi w osoczu. Należy uwzględnić, że każdy mg ceruloplazminy zawiera 3 µg miedzi. Wydalanie miedzi z moczem dokładnie wskazuje, jakie jest obciążenie organizmu nadmierną ilością miedzi tylko wówczas, gdy pacjenci nie są leczeni lekiem chelatującym. Stężenie miedzi w moczu jest zazwyczaj zwiększone w przebiegu terapii lekami chelatującymi, takimi jak penicylamina lub trientyna. Do kontroli przebiegu leczenia nie można wykorzystać wartości stężeń miedzi w wątrobie, gdyż na ich podstawie nie można rozróżnić potencjalnie toksycznej, nie związanej miedzi od miedzi występującej w metalotioneinie. W trakcie leczenia wskaźnikiem powodzenia terapii może być analiza zawartości cynku w moczu i (lub) w osoczu. Wartości stężeń cynku w moczu większe niż 2 mg/24 h i w osoczu większe niż 1250 µg/l na ogół wskazują na pomyślny przebieg leczenia. Leczenie nadmiernymi dawkami preparatu niesie ze sobą groźbę wystąpienia niedoboru miedzi. Jest to szczególnie szkodliwe dla dzieci i kobiet ciężarnych, gdyż miedź jest niezbędna do prawidłowego wzrostu i rozwoju umysłowego. W tych grupach pacjentów stężenie miedzi w moczu należy utrzymywać nieco powyżej górnej granicy normy lub w górnych wartościach zakresu prawidłowego (tj. 40-50 µg/24 h). Ponadto w celu jak najwcześniejszego wykrycia ewentualnych objawów niedoboru miedzi, takich jak niedokrwistość i (lub) leukopenia, będących wynikiem hamowania czynności szpiku kostnego oraz zmniejszenia stężenia cholesterolu HDL oraz wskaźnika cholesterol HDL/cholesterol całkowity, należy wykonywać badania morfologiczne krwi i oznaczenia stężeń lipoprotein. Niedobór miedzi może również powodować mieloneuropatię - lekarze powinni być wyczuleni na objawy czuciowe i motoryczne oraz objawy podmiotowe, mogące potencjalnie wskazywać na początkowe stadium neuropatii lub mielopatii. Kaps. 50 mg zawierają żółcień pomarańczową, która może wywoływać reakcje uczuleniowe.
Reklama
Wilzin - ciąża
Z danych otrzymanych z ograniczonej liczby zastosowań leku u pacjentek z chorobą Wilsona w okresie ciąży nie wynika szkodliwe działanie cynku na stan zdrowia płodu/noworodka i matki. W przebiegu obserwacji 42 pacjentek ciężarnych, w 5 przypadkach nastąpiło poronienie, a w 2 przypadkach wystąpiły wady rozwojowe (małogłowie i wada serca możliwa do skorygowania). Jest niezwykle ważne, aby pacjentki ciężarne z chorobą Wilsona kontynuowały leczenie w okresie ciąży. O rodzaju zastosowanego leczenia - podawanie cynku lub leków chelatujących - powinien zdecydować lekarz. Należy odpowiednio dostosować dawkę leku, aby u płodu nie wystąpił niedobór miedzi. Wymagana jest także ścisła obserwacja pacjentki. Cynk przenika do mleka matki, co może spowodować niedobór miedzi indukowany cynkiem u noworodków karmionych piersią - w czasie leczenia preparatem należy unikać karmienia dziecka piersią.
Reklama
Wilzin - efekty uboczne
Często: podrażnienie żołądka, zwiększona aktywność amylazy, lipazy i fosfatazy alkalicznej we krwi. Niezbyt często: niedokrwistość syderoblastyczna, leukopenia. Niedokrwistość może być mikro-, normo- i makrocytowa i często związana jest z leukopenią. Badania szpiku kostnego ujawniają na ogół obecność „syderoblastów pierścieniowatych” (tj. czerwonych krwinek zawierających złogi żelaza w mitrochondriach przyjądrowych). Mogą one stanowić wczesny wskaźnik niedoboru miedzi i zmniejszenie dawki cynku może spowodować szybka poprawę. Konieczne jest jednak odróżnienie tej niedokrwistości od niedokrwistości hemolitycznej, występującej często w przypadku zwiększonego stężenia nie związanej miedzi w surowicy krwi w nie leczonej chorobie Wilsona. Podrażnienie żołądka jest zazwyczaj najsilniejsze po zażyciu pierwszej porannej dawki i ustępuje po kilku początkowych dniach leczenia. Opóźnienie zażywania pierwszej dawki na porę przedpołudniową lub zażycie dawki z niewielką ilością białka zazwyczaj łagodzi objawy podrażnienia. Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, amylazy i lipazy w surowicy może wystąpić po kilku tyg. leczenia, przy czym wartości aktywności tych enzymów powracają zazwyczaj do górnej granicy wartości prawidłowych w czasie 1. roku lub 2 lat leczenia.
Wilzin - interakcje
Przeprowadzono badania farmakodynamiczne z udziałem pacjentów z chorobą Wilsona, w których podawano preparat (50 mg 3 razy na dobę) w skojarzeniu z kwasem askorbinowym (1 g raz na dobę), penicylaminą (250 mg 4 razy na dobę) oraz trientyną (250 mg 4 razy na dobę). Badania te nie wykazały znaczącego wpływu zastosowanego leczenia na bilans miedzi. W porównaniu z leczeniem wyłącznie cynkiem, stwierdzono jednak występowanie pewnego stopnia interakcji między cynkiem i lekami chelatującymi (penicylamina i trientyna). Dowodem tego było zmniejszone wydalanie miedzi w kale i zwiększone wydalanie miedzi z moczem. Powodem takiego stanu jest prawdopodobnie wiązanie w jakimś stopniu cynku przez związki chelatujące, co zmniejsza skuteczność obu substancji czynnych. Podczas przechodzenia z leczenia lekiem chelatującym na podawanie preparatu, leczenie lekiem chelatującym należy kontynuować jeszcze przez 2 do 3 tyg., gdyż jest to okres, w którym cynk maksymalnie indukuje metalotioneinę i całkowicie blokuje wchłanianie miedzi. Między podaniem leku chelatującego i dwuwodnego octanu cynku należy zachować co najmniej 1 h przerwę. Wchłanianie cynku może ulec zmniejszeniu w czasie równoczesnego podawania preparatów uzupełniających niedobór żelaza i wapnia, tetracyklin oraz związków zawierających fosfor, ponieważ cynk zmniejsza wchłanianie żelaza, tetracyklin i fluorochinolonów. Wiele rodzajów żywności znacznie opóźnia wchłanianie cynku (w tym chleb, jajka na twardo, kawa i mleko). Substancje zawarte w żywności, zwłaszcza fityniany i włókna, wiążą cynk i zapobiegają jego wnikaniu do komórek nabłonka jelitowego. Wydaje się, że najmniejszy wpływ na wchłanianie cynku mają białka.
Wilzin - dawkowanie
Doustnie. Leczenie preparatem powinno być podejmowane pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu choroby Wilsona. Leczenie preparatem trwa przez całe życie pacjenta. U pacjentów z objawami choroby i u pacjentów przed wystąpieniem objawów lek jest stosowany w takich samych dawkach. Dorośli. Zwykle stosuje się 50 mg 3 razy na dobę, maksymalnie 50 mg 5 razy na dobę. Dzieci, młodzież. Dane dotyczące stosowania preparatu u dzieci poniżej 6 lat są bardzo skąpe, jeśli jednak wystąpią pełne objawy choroby, należy możliwie jak najszybciej rozważyć celowość podjęcia leczenia profilaktycznego. Zaleca się następujące dawki: pacjenci od 1 roku do 6 lat: 25 mg 2 razy na dobę; pacjenci w wieku od 6 do 16 lat o mc. poniżej 57 kg: 25 mg 3 razy na dobę; pacjenci powyżej 16 lat lub o mc. powyżej 57 kg: 50 mg 3 razy na dobę. Kobiety ciężarne: zazwyczaj skuteczne jest stosowanie 25 mg 3 razy na dobę. Dawkę preparatu należy jednak dostosować do wartości stężenia miedzi stwierdzonego u pacjentki. We wszystkich przypadkach dawkę leku należy dostosowywać na podstawie danych uzyskanych w czasie monitorowania leczenia pacjenta. Sposób podania. Kaps. należy zażywać na czczo, co najmniej 1 h przed posiłkiem lub 2-3 h po posiłku. W razie wystąpienia zaburzeń żołądkowych, pojawiających się często po zażyciu porannej dawki, należy przesunąć poranną dawkę na porę przedpołudniową między śniadaniem i obiadem. Preparat można także zażywać podczas spożywania niewielkich ilości białka, np. mięsa. U dzieci, które nie są w stanie połknąć kapsułki, należy otworzyć kapsułkę, a jej zawartość zawiesić w niewielkiej ilości wody (można z dodatkiem cukru lub syropu w celu poprawienia smaku). W czasie przechodzenia z leczenia lekiem chelatującym na podawanie preparatu Wilzin, leczenie lekiem chelatującym należy kontynuować jeszcze przez 2 do 3 tyg., gdyż jest to okres, w którym cynk powoduje maksymalną indukcję metalotioneiny i pełne zablokowanie wchłaniania miedzi. Między podaniem leku chelatującego i preparatu należy zachować co najmniej 1 h przerwy.
Wilzin - uwagi
